Een paar maanden geleden wandelende ik door het Bossche Broek, een polder in de stad ’s-Hertogenbosch. Zoals vaker liep ik gedachteloos reizen te plannen en ik droomde avonturen in Turkmenistan en Tajikistan. Beide nog witte vlekken in mijn landen verzamelboekje. Thuis lagen de reisgidsen al klaar en ik begon onmiddellijk een route uit te stippelen en een seizoen te bepalen. Begin mei kwam prima uit. Nu zit ik in het vliegtuig, het is al bijna eind mei en dit toestel vliegt naar Denpasar op Bali. Wat is er in hemelsnaam gebeurt? Van alles en daardoor verdween langzaam mijn zin voor ontberingen en avontuur. Kort geleden zat ik op een bankje in dezelfde polder en dacht aan mijn overleden ouders en aan de tocht die ze nooit beide hebben gemaakt door het Indonesië van mijn vader waar hij ooit nog heen wilde. Ik dacht er op dat moment niet eens zo veel van maar later kreeg het bijna iets profetisch. En al was ik er begin vorig jaar nog, het begon te trekken. Waar was ik nog niet geweest? De kleine Soemba eilanden! Bali Lombok Soembawa, Soemba Flores Timor is een indrukwekkende geografische mantra die ik nooit vergeten ben. Bali kan ik letterlijk links laten liggen want al vele malen bezocht maar de rest krijgt een beurt. Het kwam mij voor als een paradijselijke en rustgevend avontuur maar door al die bommen en rokende vulkanen waren misschien Turkmenistan en Tajikistan wel een relaxter reisdoel geweest…