Weer eens terug in het noorden van Thailand. Eens kwam ik hier een aantal malen per jaar maar dat stopte abrupt in 2011. Ik ga even wat herinneringen ophalen aan deze qua natuur zo mooie provincie. De vlucht naar Chiang Rai vertrekt met een eerbetoon aan de overleden koning die altijd in het hart van de Thai zal blijven voortleven. Twee dagen Bangkok, en buiten de 2,5 uur die ik in de stoel van Dr. Dusit, mijn tandarts, doorbracht heb ik voornamelijk gelopen. En als ik loop nemen mijn benen het over en wandel ik mijn gedachten. Maar toch ontkwam ik niet aan die onbeschrijfelijk vele afbeeldingen van de koning van de Thai, Bhumibol, waar je ook keek zag je de soms enorme afbeeldingen of de kleine altaartjes met witte bloemen. Al 35 jaar kom ik hier en nog nooit was hij zo aanwezig, alweer maanden na zijn dood. Zijn zoon, de nieuwe koning, zag ik geen enkele keer afgebeeld. Maar ja de Thai hebben smaak en dan laat je het onsmakelijke achterwege. Ik liep door. Door Bangkok met zijn ontelbare verlokkingen en dan bedoel ik deze keer niet de vrouwen die zich aanbieden of de nog talrijker dan de koningsbeelden aanwezige massagesalons maar de pracht en de praal van de vele shoppingmalls, de kitscherige maar fraaie tempels, de weelderige parken en de vele winkels met prachtige kunstvoorwerpen. Bangkok inspireert je zinnen telkens weer. Het is in vele vormen een wellustige stad. Veel straten hier kan ik bijna dromen. In tegenstelling tot veel anderen koester ik deze stad die ik heb zien uitgroeien tot het monster wat het ook is. Monsterlijk groot, druk, vuil, vluchtig, prozaïsch maar ook mooi, intiem, bijzonder, poëtisch. Ik schopte alle vraagtekens die in de weg liepen opzij.
