Rinjani, going up and up and down
Aan het einde kreeg ik mijn diploma. Ik hoop het allerlaatste. Niet te doen deze klim en klauterpartij. But I did it! De klim in minder dan 1000 woorden valt niet mee. De eerste 5 km waren te doen, omhoog ja, maar lopen, niet klimmen. Veel keuze in pad en gelukkig heeft mijn gids dezelfde afwijking als ik sindsdien de kleuterschool heb. Links zeggen als je rechts bedoeld. Hij heet overigens Bangkok dat maakt het allemaal heel gemakkelijk. Ik heb een gids en een drager. Die laatste draagt 30 kilo aan tenten, eet- en kookgerei. De gids nog eens acht flessen 1,5 liter water. Ik draag wat kleding, overbodige, bleek later, toiletspullen, ook veel water en die 2 kilo camera van mij. Het was een geweldige tocht maar het afzien had de overhand. Wist ik veel dat dit de zwaarste vulkaanklim ter wereld is (quote twee te sportief uitziende Aussies, altijd weer die Aussies). En dan ben ik hier ook veel te oud voor. Aan het gebruik van een klein tentje zou ook een leeftijdslabel moeten hangen. Vooruit, vanaf vier jaar, maar een bovengrens van zestig lijkt mij de limit.En steeds weer in en uit die slaapzak wurmen; niet te doen. De tent was verdomme ook te kort.En overal zand, vulkaanzand.En die eerste nacht stond de tent ook nog op een wat onaffe vulkaanbodem. ‘Don’t try this at home’ zou erbij moeten staan. Mijn lieve jongens hadden ook nog een matrasje meegesjouwd maar dat was zo dun dat je de dikte in mu moest uitdrukken. Kortom nauwelijks geslapen die eerste nacht maar ik moest toch weer om 02:00 opstaan voor zo’n zinloze klim naar 1000 meter hoger zonder veel ander uitzicht dan wat ik al had op de rim op 2800 meter.
Maar het diploma lonkte… morgen meer. Op de foto’s lijkt het allemaal zo simpel en goed getraind op je vijfentwintigste zal het dat ook wel zijn. Behalve als je uit China komt, want die hadden het bijna allemaal ook erg zwaar. Die werken zo hard dat ze geen conditie op kunnen bouwen denk ik.
