Gerupuk
Wisten jullie dat je het woord Laundry op wel tweeëntwintig manieren kunt schrijven en nog steeds weten dat er Laundry bedoeld wordt. Liet vandaag mijn was doen en de lieve mevrouw daar schreef het op drie verschillende manieren maar als je maar 1,20 euro vraagt voor een volle rugzak smerige kleding met vulkaanstof dan mag dat, vind ik. Ze streek zelfs mijn sokken. Ik ben in Gerupuk, bij Kuta Lombok, aan zee. De mensen hier zijn vertederend aardig. Alleen mag je niet lopen van ze. De eerste twee uur hier had ik al achter op zeven verschillende bromfietsen gezeten. Ze denken echt dat lopen dodelijk kan zijn. Zelf nemen ze voor dertig meter al de scooter. Voor de rest alleen maar vriendelijkheid hier en het is een genot dat dit zo ongeveer de enige plek op Lombok is waar je die vulkaan niet ziet liggen. Alleen maar geweldige hoefijzervormige baaien met Omo wit zand en kraakheldere luchten. Het is ook alles surfen wat de klok hier slaat. Zonder plank ben je niets. Voelde mij wel lekker als niets tussen al die mooie jonge mensen. Heerlijk rustig met een lemon soda op een terrasje, beetje lopen en weer zitten, ritje maken langs de kust, wat wil een mens nog meer. Een biertje? Ja maar pas als de R in het uur zit. Grappig is dat je hier ook best veel mensen ziet die een wat moeilijke tred hebben, strompelen is ook een beschrijving. Die berg gaat in je spieren zitten. Gelukkig heb ik niet meer zoveel spieren, kunnen ze ook geen pijn doen.
Het was een mooie tocht vanaf Senaru, dat plaatsje aan de voet van de Rinjani naar Kuta, Lombok. Fijne kustweg met kleine dorpjes en veel stillevens. De hoofdweg vanaf het midden van het eiland naar hier was een opleidingsroute voor zelfmoordenaars. Jezus wat nemen die brommertjes een risico’s. Rustig passeren met drie op zo’n ding terwijl er een grote vrachtwagen komt aangestormd. Die wijkt wel uit denken ze. Doen ze ook meestal maar… Het was ook wel erg druk daar op die weg. Ze rijden hier zo onbesuisd dat je bij iedereen op zo’n 50 CC denkt, hoe oud zou hij of zij worden?
