Gado Gado
Toch weer een record aangescherpt, nu vijfentwintig ‘tradisional village’ bezocht maar er is ook goed nieuws want in East Sumba zijn er niet veel. Daar wonen ook een stuk minder mensen want het is er droog. On Indonesisch droog, groen is geel /bruin geworden. In het eerste dorp vanochtend verwonderde ik mij direct over het grote aantal honden en speciaal de vele, vele puppies die er rond dwarrelden. Maar het werd snel duidelijk waarom; vlees. Een welkome aanvulling op het menu. Maar tot de pan zijn ze wel lief voor de beestjes. Dit dorp had een heuse slagboom en een vastgestelde ‘donasi’ van 50.000 roepiah. Maar alles was mooi aangeveegd keurig opgeruimd. Ieder huis had zijn zonnepaneel en enorme satelliet ontvanger. Dat heet hier Gado Gado, modern en oud bij elkaar. De voorouders, de Marupa, werden ook hier in ere gehouden en de rest van de dag werd ook een tocht langs vele grafstenen en monumenten. Geen van alle meer dan een eeuw oud maar ze leken uit de oudheid te komen.
Op het einde van de dag beklaagde een jonge Indonesische man, die het donasiboek beheerde, zich over de veranderde tijden. Tijdens de ‘Belanda’ was alles beter geweest, ze hadden hun koningen nog en hoefden niet zoveel belasting te betalen. Nederland dat te weinig belasting berekend, het moet niet veel gekker worden.
p.s. Honden op het menu zielig? Ja, zie varkens, kippen en paardenbiefstuk. Deze hondjes speelden samen met de geitjes, de biggetjes, de kippen en de eenden betrekkelijk comfortabel onder de huizen van de mensen. Straks verdwijnen ze allemaal in dezelfde pan. Vegetariër worden is hier nog lang niet aan de orde.
