Weimar
Duitsland heeft een donker maar ook een verleden van cultuur en kunst. Het interbellum tussen de twee wereldoorlogen gaf een decadent en intellectueel Duitsland te zien en daarna een wreed en macaber land in de Nationaal Socialistische tijd. De stad Weimar speelde daarin een heel belangrijke rol. Daar ben ik vandaag. Op weg naar ver. Er zijn weinig steden met zoveel illustere bewoners en bewonderaars. En dan heeft het ook nog een innige band met ons eigen Koningshuis in de vorm van de woonplaats van een prinses, Sophie van Oranje-Nassau, en de familiebanden met Anna Paulowna, vrouw van Willem ll. Maar dat is allemaal flauwekul vergeleken bij de grootheden die Weimar bevolkt hebben.
Bauhaus begon hier, in 1919 opgericht door Walter Gropius. Er studeerden onder andere Johannes Itten, Wassily Kandinsky, Paul Klee, László Moholy-Nagy en Oskar Schlemmer. Maar de beroemdste zoon van Weimar is natuurlijk Johann Wolfgang von Goethe. Maar ook Friedrich Nietzsche, Franz Liszt, Schiller, Schopenhauer, Bach en nog een hele lijst woonden en werkten in deze stad. En dan vergeet ik maar even de meest bekende figuur uit de wereldgeschiedenis die hier vaak kwam en erg van deze stad hield. Vreemd genoeg kom je deze naam nergens tegen in de stad. Je wordt doodgegooid met al die andere bekende mensen maar Adolf Hitler bestaat niet meer. Terwijl hij zich ontelbare keren heeft laten toejuichen vanaf het balkon van Hotel Elephant op de Markt, wat hij ook heeft laten verbouwen. Heel toevallig slaap ik in dit hotel. Hier wordt dit feit doodgezwegen maar eens, lang geleden in Wenen, vertelde de man die mij naar een kamer bracht in Hotel Imperial, heel trots dat in dat bed Hitler nog geslapen had. Alsof dat een hele eer voor mij was. Maar het is wel dezelfde enge gozer natuurlijk. Goethe dronk hier graag een glas Madeira, daar zijn ze dan wel weer trots op. Zijn tachtigste verjaardag werd ook in dit hotel gevierd.
Maar het mooiste verhaal wat ik vandaag op mijn lange wandeltocht tegenkwam was dat van Charlotte von Stein. Zij was hofdame van hertogin Anna Amalia, een naam waar je voortdurend tegenaan loopt hier in Weimar. Goethe was verliefd op Charlotte. Hij schreef haar gedurende 50 (!) jaar 1770 liefdesbrieven. Met een kroontjespen wel te verstaan! Een soort Whatsapp avant la lettre. De liefdesbrieven van tegenwoordig worden met twee duimen op een mobieltje getikt en beginnen met Hi, en eindigen met drie kruisjes. Het was geen mooie vrouw, die Charlotte zag ik, maar ze moet wel volop magic gehad hebben als je door zo’n grootheid vereerd wordt. Al kon Goethe natuurlijk ook alleen maar mooi schrijven en moest hij het niet van zijn looks hebben. Thomas Mann heeft hier zijn boek Lotte in Weimar geschreven. Hij schreef dit in Hotel Elephant op een oude Remington, en liet het verhaal ook voor een deel in dit hotel afspelen. Charlotte was Lotte.
Allemaal prachtig die kunst en cultuur, die liefdes en die bewondering maar als je zo door de stad loopt is er eigenlijk maar een conclusie mogelijk. Weimar is Worst. De worst is het belangrijkst. De originele Thuringse braadworst. De Thuringse gegrilde braadworst is een lokale specialiteit. Wat is het kenmerk van een „echte”? Het is een minstens 15-20 cm lange, middelfijne gegrilde braadworst in een nauwe natuurlijke darm, rauw of gekookt, met een flink kruidige smaak. Om de echte Thuringse smaak te krijgen, gebruikt de echte Thuringse gourmet kruidig bier in plaats van water om een te heet geworden rooster tot de juiste gaartemperatuur af te laten koelen. Daarbij komt een aangename, licht naar brood geurende damp vrij, die eetlustopwekkend werkt. Zo staat het in Wikipedia. Het geval mag uitsluitend op een houtskoolrooster worden gegrild. De worst wordt met mosterd in een broodje gegeten - als je hem eet tenminste. Smakelijk! En morgen ben ik hier weer weg.
