Budapest
Voor de derde keer in Budapest en het wil maar niet mijn favoriete stad worden. Integendeel. Een ervaren reiziger als ik, dat mag ik toch wel zeggen, zou het niet meer moeten overkomen maar Budapest deed mij het schaamrood op mijn kaken krijgen. Ik werd er ordinair onder getrokken. Liep met open ogen in het valletje. Moet ik dit nu opschrijven dacht ik bij mezelf. Maar ik deel ook al mijn heroïsche avonturen dus waarom dit gevalletje van domheid dan niet. Was van plan in de vroege avond nog een hapje te eten. Zag niet direct iets geschikt tot ik langs een kelderrestaurant kwam waar een sign te zien was met Pubfood. Ik werd direct aangesproken door een man en vrouw die aan kwamen lopen. Ze prezen het restaurant annex pub aan met goed eten en lifemuziek. Ik opperde nog wel dat het me niet echt iets leek en zo vroeg al life muziek geloofde ik al helemaal niet. Maar de blonde dame wees naar de man en zei dat hij nu direct ging spelen. Ik dacht, ach dan eet ik hier een snelle hap, en liep het stel achterna naar beneden de half duistere pub in. De dame praatte honderduit en ik mompelde mijn antwoorden terwijl ik niet echt luisterde. Alle voelsprieten hadden overeind moeten gaan staan toen ik aan een tafel vier meisjes zag zitten in een verder geheel verlaten kroeg. Zei trouwens ook dat ik het niet zag zitten maar de blonde was sterk in overhalen en drukte mij een menu in mijn handen en wees mij een tafeltje dicht bij de bar. Daar ging ze zelf zitten terwijl ze met mij door bleef praten en met een glas in de hand proostte. Zelf had ik inmiddels een rode wijn voor me staan. Het enige dat ik zou drinken hier. Wist ik veel. Ik bestelde mijn zalm met wat groente en luisterde geduldig naar de dame die van alles over Hongarije zat op te dissen. Het was het meest geweldige land waar niet veel buitenlanders waren alleen die verrekte Roma uit Roemenië en meer van die taal. Toen had ik op moeten staan en weg moeten lopen. Maar mijn bord met eten werd voor mijn neus gezet. De blonde dame kwam erbij zitten en had zelf ook een bord met eten en een enorme hoeveelheid drankjes. Twee miniflesjes champagne, een Red Bull, een glas bier en wat glazen snaps waarmee ik moest proosten en drinken. Je voelt hem al aan, allemaal op mijn kosten, ik was er gewoon ingetuind. Ze vroeg ook nog of ze een koffie mocht bestellen. Stom genoeg zei ik ja, kon er nog wel bij dacht ik dan ben ik er vanaf want vroeg meteen de rekening en wilde zo snel mogelijk weg. Die rekening kwam direct samen met nog een grote bel cognac voor mevrouw. Wat ik vreesde was waar. Een rekening van zo’n 200 euro in amper 15 minuten. Natuurlijk protesteerde ik maar wist dat dat kansloos was. Haar vriendje, de life muziekant die karaoke zanger bleek te zijn, kwam er al dreigend bij staan. Ik betaalde de helft van het gevraagde exorbitante bedrag en liep weg. Het werd geaccepteerd. Hoe blue kun je zijn…
Buiten keek ik nog eens goed maar aan niets was te zien dat dit een louche tent was. Maar je gaat toch niet zomaar mee met iemand die zo pertinent je in een tent wil lokken. Niet na 66 jaar reizen.
