Prague
Praag doet heel erg haar best om de Sin City van Europa te worden. Nu is dat natuurlijk nog steeds Amsterdam en dat blijft nog wel even denk ik. Al is het aantal clubs met enig vertier in de wulpse richting er vele malen hoger dan in onze hoofdstad. Ook het aantal massagesalons overtreft je stoutste dromen maar ik begrijp als er geen tantra bij staat komt een happy end niet ter sprake. Rond het Wenceslasplein plein liepen wel wat dames van de straat had ik de indruk maar het kunnen natuurlijk ook best heel vriendelijke meisjes geweest zijn die zo’n eenzame oude man een beetje wilden opbeuren. Op hun kledij was geen peil te trekken maar er heerst dan ook een winterse kou hier. Het aantal aanbiedingen van een striptease evenement kom je veelvuldig tegen. Heb het idee dat daar bij ons geen hond meer gaat kijken. In mijn jeugd werd het lezen van dat woord al als onkuis gezien maar nu hebben we de webcam en hoeven we de deur hiervoor niet meer uit. Maar hier lopen er enorm veel groepen Engelse mannen in min of meer laveloze staat rond dus een markt zal er nog wel voor zijn.
In 1969 was ik hier voor het eerst. Met een Volkskrant reis voor heel principieel linkse mensen. Op de laatste avond in Praag besloot men een bezoek te brengen aan een nachtclub met striptease op het Wenceslasplein. Ik denk om het ultieme linkse ideaal in praktijk te brengen. Een beetje cru was de lokatie wel want hier had een held, de 21-jarige geschiedenisstudent Jan Palach, zichzelf op het Wenceslasplein begin van dat jaar in brand gestoken. Hij deed dit uit protest tegen het communisme in Tsjechoslowakije tijdens de Praagse lente. Maar daar scheen niemand, inclusief mijzelf, zich druk om te maken. Ik bleef echter mijn principes trouw omdat mij als enige de toegang geweigerd werd. Ik droeg toen voor die tijd hele hippe suède sportschoenen maar die werden door de portier als te decadent Westers ervaren. De hele stad ademde destijds een diep trieste, depressieve sfeer uit. Wat nog versterkt werd door de zwarte aanslag die alle gebouwen bedekte. Praag was een hele sombere zwartgrijze stad waar blijkbaar op lachen zware straffen geheven werden. Nu, vijftien jaar na de Wende, ziet te stad er heel anders uit. Ik ben er nu en aantal keren geweest maar steeds meen ik nog steeds die deken van triestheid te voelen. Kom er niet achter of dat door mijn vooringenomen geest komt of dat het oude communisme nog steeds zijn sporen na blijft laten. Begrijp mij niet verkeerd, Praag is een wondermooie stad en datzelfde communisme heeft er natuurlijk voor gezorgd dat er zoveel moois aan gebouwen overeind is blijven staan. Waren ze die 45 jaar na de oorlog Westers decadent geweest dan zou er veel gesloopt zijn.
Maar hier heeft men het Westen na 1989 heel sterk omarmd. Dat is goed te zien aan de overdosis aan McDonalds restaurants, Burger Kings, KFC’s en Subways die je hier overal tegenkomt. Op mijn tocht dwars door het land was dat goed te zien. Maar er deed zich ook een raar natuurverschijnsel voor. Toen ik Duitsland uitreed en Tsjechië binnenreed bevond zich de sneeuwgrens precies op de grens. Duitsland was groen en hier was het wit. Ik weet niet wat voor conclusie ik hier uit moet trekken, maar curieus was het.
Een ander opvallend gegeven waren de Mini Markets. Kleine winkeltjes die in vrijwel iedere straat volop te vinden waren, soms drie naast elkaar. Convenience stores voor de dagelijkse boodschappen alleen hier bestaat het assortiment voor 85% uit alcoholische dranken.
