De melancholie verbeeld, Aya Sofia, Pamuk and Modern Art
Een domme laptop bracht mij weer terug in Istanbul. Het beviel wederom goed. Alleen maar door de wijk Karoköy slenteren is genoeg eigenlijk maar ik ging voor de zoveelste keer maar weer naar de Hagia Sofia. Toch een van de trekpleisters en wilde weer weten hoe mooi die kerk, moskee en museum eigenlijk is. Van de buitenkant stelt het niet veel voor en is de Blauwe Moskee een paar honderd meter verder veel indrukwekkender. Maar de Hagia Sofia is binnen van een onwerkelijke schoonheid, zelfs als deze voor de helft in de steigers staat. En een toonbeeld van het vreedzaam samengaan van de religies. Oorspronkelijk een katholieke kerk en de prachtige mozaïeken van de heiligen , Jezus en de moeder Gods hebben de moslims, zeer tegen hun principes in, gewoon laten zitten. Alleen de tand des tijds heeft eraan gevreten. Het werd aanvankelijk opgetrokken als kathedraal van Constantinopel in Byzantijnse Rijk. Die eerste kerk brandde af en dit gebouw werd door keizer Justinianus in 536 gebouwd. Toen konden ze er al wat van. Jammer dat de kerk overlopen werd door selfies schietende Chinezen, Indonesiërs en Japanners. En nog erger, Erdogan wil er weer een moskee van maken. Maar hij blijft mooi.
Istanbul bewijst zichzelf weer als wereldstad door het Istanbul Modern, een geweldig museum. Met een restaurant aan de Bosporus waar je de hele dag kunt blijven zitten op het terras. Als de zon er is natuurlijk. Moderne kunst wordt er al heel lang geproduceerd in Turkije en zeer indrukwekkende ook. Zoals bijna alles imponerend is in deze enorme stad. Met de illegalen meegeteld leven er bijna twintig miljoen mensen hier. Met een auto je verplaatsen, al beperkte ik dat tot in- en uitrijden, is een nachtmerrie. Je kunt er dan ook beter voor wakker blijven en in de nacht je verplaatsen.
Een stoet van wereldrijken, enorme legermachten, pelgrims en bijna alle apostelen, sowieso veel heiligen, keizers en keizerinnen, dervish dansers, hoeren en handelaren, kruisvaarders en jihadisten, ja werkelijk de halve wereld is door dit land getrokken op zoek naar schoonheid, liefde, wraak, bloed en rijkdom, naar alles wat Turkije te bieden heeft. Turkije is een ongelooflijk rijke mix van seculair, islamitisch, traditioneel, überhip en achtergesteld arm. En sneeuw kan ik niet onvermeld laten. Ik heb vaak genoten van de duizenden kilometers die ik door dit land gecruised heb. Ik ging voor Georgië maar Turkije smaakt naar meer. Gisteren in het Museum of Innocence van Orphan Pamuk, wat Istanboel heel mooi neerzet als stad van de liefde, nam ik al afscheid van dit fascinerende land. Melancholisch werd ik van het museum en dat is Istanboel ook, een stad van de melancholie. Istanboel de stad waar je moeiteloos, op een rustige vroege zondagochtend tenminste, van Europa naar Azië reist en weer terug. Ik ga verder terug Europa in. Maar blijf de grenzen opzoeken.
