Eindelijk(?) Georgië
Na 5462 kilometer heb ik mijn voornaamste reisdoel bereikt. Georgië. Maar hiervoor twee weken door het fascinerende Turkije gereden. Een groot land. In veel opzichten. Natuurlijk enorm groot met tachtig miljoen inwoners en dat is te zien en voelen. En dan wonen er minimaal tien miljoen ook nog ergens anders in Europa. Aardige, heel aardige mensen die snel een gesprek beginnen en daar moet altijd thee bij. Over Turkije heb ik drie reisgidsen bij me en in alledrie waarschuwen ze voor het primitieve wegennet, slecht aangegeven richtingen, het rijgedrag van de Turk, de faciliteiten die lang niet overal optimaal zijn en ga zo maar door. Er wordt over Turkije gesproken als nog een beetje een derde wereldland. Totaal bezijden de waarheid die ik meegekregen heb. Prima wegennet met enorm veel vierbaans rijwegen en alles is heel goed aangegeven, wegwijzers te over en over het rijgedrag van de Turk heb ik niets te klagen. Ben één keer enorm op mijn remmen moeten gaan staan maar toen had ik zelf niet opgelet. Verder een leuk voorval vanochtend waarbij een automobilist die op de linkerrijbaan reed van een drukke straat plotsklaps met een ruk rechtsaf sloeg waarbij hij de auto op de rechterrijbaan licht raakte. De dader stapte uit zijn auto, nam zijn eigen schade in ogenschouw en schold vervolgens het slachtoffer voor rot omdat die niet uitgekeken had. Niemand die hier verder van opkeek.
Mijn complimenten voor de openbare toiletten die er allemaal piekfijn uitzagen. Ik kan geluk gehad hebben maar ik heb er vrij veel bezocht zo in die twee weken. Ook heeft ieder hotel een aanwijsturk, iemand die op staart loopt en oplet of er niet een toerist zoekend rondkijkt want dan heeft hij een uitstekend praatje klaar voor zijn hotel. Handig soms, en je kunt hem ook zo afschepen. Het is kortom een heel modern land waarbij je eerder aan het westen denkt dan aan het midden oosten.
Vanochtend nog een onwerkelijke rit gemaakt door een totaal wit sneeuwlandschap waarbij de mist of de wolken ook bijna op weghoogte hingen zodat alles rondom mij totaal wit was waarbij met een inspanning de weg nog te herkennen was omdat het ook nog sneeuwde. Rijden in het niets leek het. Het viel mij mee dat toen plotsklaps de zon er was ik nog steeds op de (goede) weg zat. In Kars, waar ik vanochtend vertrok, regent het een soort bruine smurrie. Niet gezond lijkt mij. Mijn auto is nu geheel onherkenbaar. Sowieso is Kars niet een plek waar je geboren wilt worden. Maar op vijftig kilometer ligt een juweeltje in de vorm van Ani.
Nu in Batumi, Georgië. Het is echt een ander land. Reed zo van winters Turkije naar mediterraan Georgië. Compleet met palmen, witte stranden en blauwe (zwarte) zee.
