Amasya
Amasya is zo’n beetje de hoofdstad van het Islam onderwijs in Turkije. Nou dat is te horen. Ligt het ook nog in een nauw dal dus al die predikers overschreeuwen elkaar in honderden echo’s die tegen de rotswanden terugkaatsen. Een kakofonie om wakker van te worden. Om half vijf wel te verstaan. In de late avond echoed het nog na. Als ik Arabisch kon verstaan had ik de Koran nu uit. Maar het is wel een heel mooie stad. Met indrukwekkende graftomben van Pontische koningen in de kalksteenkliffen uitgehouwen. Weliswaar allemaal gesloten wat dan weer jammer was. Het ticketoffice was wel open en liet je in het ongewisse over al die dichte deuren die alleen met veel hele steile, lange trappen te bereiken waren. Ik bekeek ze vanochtend samen met een Koreaanse studente, Hannah, die in Ankara Turks aan het leren is. We kwamen elkaar tegen op een van die uitputtende trappen. Hadden we in ieder geval elkaar om het ongenoegen hierover te spuien.
Gisteren ook al zo’n akkefietje wat dan weer helemaal aan mijzelf lag. Was naar de Citadel geklommen, een oud kasteel uit de Hettitische tijd wat daarna nog vele malen verbouwd en vernieuwd is door onder andere de Pontische koning Mithradates (altijd handig om te weten). Het was een hele klim terwijl er ook gewoon een weg naartoe ging maar je moet voldoende beweging krijgen op zo’n reis natuurlijk. Toen ik het kasteel bewonderd had en tot de conclusie kwam dat het vooral nog bestond uit niet zo’n heel oude overblijfselen van muren en wat opnieuw opgebouwde kantelen resten. Ik kon niet geloven dat dit alles was omdat mijn gidsje aangaf dat het allemaal zeer de moeite waard was. Er liep nog een trappad naar verder boven. Op het bord stond alleen in het Turks Bayrak. Ik nam voetstoots aan dat het het de trap naar hoogtepunt zou zijn. Honderdvijftig mater hoger. dat is wel even drie Sint Jans torens. Op de top aangekomen bleek Bayrak vlag te betekenen. Er stond een enorme vlaggenmast met de Turkse vlag. Die hing er door gebrek aan wind ook nog als een vaatdoek bij.
De grootste faam heeft Amasya tegenwoordig door zijn appels, de beste van Turkije werd mij verzekerd en door de kleurige handgebreide sokken. Zelfvond ik de oude houten huizen aan de rivier en het wijkje daarachter veruit het fraaist. We gaan maar weer eens verder. Vandaag Samsun.
