Door boevenlanden
Laat in de middag vertrok ik uit het centrum van Istanbul om alvast een stuk van de route naar Odessa, mijn volgende bestemming, gereden te hebben. en die stad uit! Het begon faliekant verkeerd doordat de hotelportier mij verkeerd wees. Toen ik hopeloos voor de verkeerde brug stond vroeg ik aan een buschauffeur waar de weg naar Edirne was. Direct stapte zijn bijrijder uit en kwam naast mij zitten. Hij zou wel even de weg wijzen. We reden maar en reden maar en ik vertrouwde het zaakje meteen niet. Maar hij bleef volharden dat dit de kortste weg naar de autoweg (het enige woordje wat ik verstond) was. De goochemerd liet zich gewoon thuisbrengen door mij en wees, toen hij haastig uitstapte, iets vaags verderop waar ik heen zou moeten. Na een kwartier keren en draaien stond ik eindelijk in de file op de autoweg. Daar stond ik nog wel een tijdje maar uiteindelijk was ik net in het donker in Edirne. Het Hilly Hotel, inderdaad op een heuvel.
Bulgarije binnenrijden was van de eenentwintigste eeuw weer terug naar de twintigste. In niets een EU land. Meteen op mijn snelheid gaan letten al weet ik dat dat totaal niet helpt tegen corrupte agenten. En inderdaad na een uurtje was het zover. Terwijl ik links en rechts ingehaald werd op een brede weg in Burgas stond er zo'n eikel met een stopbord te zwaaien om mij maar direct de boete mee te delen en mijn rijbewijs te confisqueren. Ik heb hier inmiddels ervaring mee, weet onderhand dat ik de boete moet betalen bij de bank die vandaag natuurlijk gesloten is dus maakte de deal meteen maar af met 30 euro, mijnheertje tevreden en ik kon weer verder. Uit de EU met die Bulgaarse boeven. Op de heenreis was het 50 euro, ik had dus een goede dag. Wat wel leuk is hier in dit kruimeldievenland zijn de palen met een ooievaarsnest waar ook daadwerkelijk overal een ooievaar is ingehuurd. Ook is Bulgarije het land van de hinkende honden. Ze hebben vrijwel allemaal een aanrijding met die gestolen auto's uit de rijkere Europese landen gehad. Maar Bulgarije duurt niet zo lang en ik reed alweer smooth Roemenië binnen . Een stuk waar ik in september vorig jaar nog geweest was. Tijd om te stoppen gunde ik mijzelf niet en een paar uur later reed ik de grens van de Oekraïne tegemoet, dacht ik. Maar moest eerst een stukje Moldavië door. Dat heb ik geweten, wat een corrupte boevenbende is dat. Ik zal er geen lang triest verhaal van maken maar om door Moldavië te mogen rijden moest ik vijftig euro afdragen aan de dienstdoende gestapo lookalike. Die mij een hele tijd bezig hield, ook omdat hij ondertussen alle mooie vrouwen in grote SUV’s met veel egards direct door moest laten rijden, en tenslotte zijn collega ook nog wat gunde die mij vijf euro afhandig wist te maken. Omdat ik nu begreep dat ik nog een keer uit Moldavië en weer erin moest rijden via de kortste weg nam ik maar een omweg. Een omweg die werkelijk te verschrikkelijk voor woorden was door de staat van het wegdek (?). Wel stond er om de vijftig meter een groot bord dat de wegen met steun van Europa gerenoveerd werden. Met het geld dat ze gekregen hebben hebben ze die paar honderd borden laten maken en de rest in hun zakken gestort. Corruptie komt nooit alleen. De armoe straalde van de dorpen je tegemoet. Best mooie armoe, fotografisch gezien dan, maar ik besloot niet te stoppen en door via de ene naar de andere kuil te hoppen zo snel mogelijk de Oekraïne binnen te komen.
Dat ging vrij snel. Alleen klein probleem bij het uitrijden van Moldavië want weer zo’n gek wilde wat plukken maar heb dat met veel misbaar en harde stem geweigerd. Wonderwel hielp het. De douane van de Oekraïne nam de tijd maar er kwam geen bribe aan te pas. Keurige heren die mij alleen verrasten met de droge mededeling dat die 240 kilometer naar Odessa mij zes uur zouden kosten. Kon het niet geloven tot ik de wegen zag. Wat een bomkraters! Die separatisten hebben blijkbaar hier gebombardeerd. Maar goed, het laatste stuk in het donker was een beetje problematisch maar ik eindigde echt die avond nog in mijn mooie hotel in Odessa. Waar ze niet konden geloven dat ik meer dan duizend kilometer over binnenwegen had gereden vandaag door vijf landen. Had daarvoor wel zestien uur bijna onafgebroken, ik moest zo nu en dan tanken, achter het stuur gezeten. Het was een enerverende dag geweest. Dat wijntje of drie van de gratis fles van het hotel smaakte mij uitstekend.
