De ijsbaan en het sanatorium
Ben weer eens aangeland in een sanatorium. Dat ik daar als kind een tijdje verbleven heb kun je nog een jeugdzonde noemen maar dat dit nu mijn derde sanatorium is waar ik vrijwillig ga slapen is curieus om het zacht ui te drukken. Toch stond er gewoon hotel op het dak van dit monstrueus gebouw. Vandaar dat ik ook de poort binnenreed. Wil zoiets altijd wel vanbinnen zien. Maar over het hotel en gebouw later. Eerst mijn tocht van vandaag.
Hoe mooi en indrukwekkend kan een weg zijn. Prachtig die bergen maar zonder zo’n weg was het maar behelpen. Weliswaar was het meer een ijsbaan dan een weg op plekken maar ik gleed er lekker overheen. Naar boven had die Nissan van mij net iets meer grip dan naar beneden maar ik ben er twee keer overheen gekomen zonder veel schade. Waar zo’n vierwielaandrijving, naast stoer, al niet goed voor is. Kwam onderweg een vrachtwagen tegen die minder geluk had. Trouwens petje af voor al die beroepschauffeurs voor hun geduld. Bij de grenzen is het wachten, wachten en nog eens wachten. Rijen van 35 kilometer voor de Turkse grens in Bulgarije, 10 bij de grens naar Georgië en hier voor de grens naar Rusland alles bij elkaar ook zoiets. Het is een grote familie op zo’n moment dat maakt het dragelijk denk ik. Maar terug naar het landschap. Geweldig! Echt de mooiste bergweg die ik ooit in zo’n winters landschap heb bereden. Wat kan sneeuw mooi zijn als deze niet modderig en vloeibaar in de Bossche binnenstad ligt. Daar wil je die sneeuw zo snel mogelijk weg, hier mag het niet gaan dooien. En dan ben je aan de overkant van de pas en lijkt het of daar het einde van de wereld ligt. Natuurlijk is dat niet zo, er leven daar duizenden mensen maar het voelt zo. Niets zo triest als grensplaatsen in het oude oostblok. Grauw, grijs, arm en ontdaan van iedere schoonheid. Meer dan een blik heb ik niet in Rusland kunnen werpen, het ontbreekt mij aan een visum. Door diezelfde bureaucratische rompslomp kan ik ook niet met mijn auto naar Azerbaijan, ik heb geen carnet en zo’n vodje aanmaken en van een handtekening voorzien duurt twee weken. Daar vlieg ik wel eens een keer naartoe, of niet natuurlijk.
Op het einde van de dag reed ik mijzelf weer in een hopeloze positie. De weg naar Batumi die ik uitgezocht had en op de kaart een International road heette was nog niet open. Pas over een paar weken. Ook een andere route wat korter naar boven was dicht dus besloot ik hier in Borjomi te blijven. Borjomi is een plaats met geneeskrachtige bronnen en was ook de naam van een beroemd mineraalwater merk in de Sovjet tijd. Na het uiteenvallen van dat imperium dachten wat Nederlandse zakenmensen helemaal binnen te lopen door het oude waterhandeltje te kopen. Ze deden dat en lanceerden een miljoenen verslindende marketingcampagne om het merk in Europa, maar vooral in het nieuwe Rusland, een geweldige start te geven. Bleek dat de oude eigenaren de merknaam vele malen meer verkocht hadden. Ieder dorp in Rusland had wel een oude bron waar ze Borjomi als naam op plakten. Dat heet handel. Ik zag een redelijk modern hotel op een heuvel in de oude stad liggen en besloot daar te gaan kijken. Het hotel bleek aan de achterzijde een kasteel met torens en kantelen te zijn waarbij niet vast stond of dat uiterlijk middeleeuws was of uit 2011 stamde. Bij binnenkomst was kitsch een ondergewaardeerde term. Het hotelwezen was maar bijzaak. Allerlei medische handelingen werden er verricht en je kon er baden in zowat alle vloeistoffen die je kunt bedenken. Maar de kamer was niet al te duur en ontbijt en diner waren inbegrepen. Verder behandelingen extra. Gelukkig maar want in Armenië heb ik in 2011 genoeg ervaring opgedaan om mij daar niet aan te wagen. http://www.jeanphilipse.nl/blog/Armenia%20%20may%202011/Electrophysiotherapy
Het was een heel eind lopen naar mijn kamer door lange gangen met behandelkamers waar de meeste wachtende een oosters uiterlijk hadden. Het overgrote deel van de gasten komt uit Kazakhstan had de receptioniste mij al verteld. Ze zagen er allemaal een beetje bleek uit. Maar ja, wie ziet er na een Kazakhstaanse winter niet bleek uit? De openbare ruimtes van het hotel waren allemaal heel ruim van opzet. Die ruimte hadden ze gewonnen bij de kamers. In mijn hokje paste net een bed. In plaats van examination with the newest apparatus ga ik een rondje stad doen. De lijst met behandelingen is pagina’s lang en het meest in het oog springend was de improvement of chronic ridiculitis.
