Moldavia, Romania, in search for churches
Er zijn van die dagen dat er niets aan is. Gisteren was er zo een. Saaie dag. Had mij veel voorgesteld van Moldavië maar dat viel tegen. De eerste keer, voor Odessa, kwam ik door een streek die eruit zag zoals ik mij voorgesteld had maar dat heb ik niet meer echt teruggezien. De hoofdstad was middelmatig, beetje Tilburg, en de weg naar Roemenië nog erger. Ben vijf zes keer de grote weg afgegaan om in kleine dorpjes te kijken maar daar had ik niets te zoeken. Ja, kerken genoeg, zonder iets bijzonders. En misschien wel typerend voor Moldavië, blinden kunnen hier zien. Een bedelend stel, een blind en een met een bakje voor geld, liepen bij een stoplicht de auto’s langs. In mijn spiegel zag ik nog net dat de blinde al knikkend naar mijn auto zijn kompaan wees op het buitenlandse nummerbord. Ja, toen hadden ze beet. Dachten ze. Daarna Roemenië in en een lange rit naar Suceava. In de Lonely Planet beschreven als een leuke stad. Geen bal aan. Zelfs de twee beschreven enorm leuke pubs waren van het niveau Blauwe Druif op een zondagochtend. Goed, dan maar vroeg naar bed. Villa Alice heette het etablissement ook nog. Dat Wonderland moest ik zelf maar verzinnen. Naar dromen gezocht maar er kwam niets bovendrijven. Ja, eentje, maar dat was een verboden vrucht. Mijn ogen maar dicht gedaan lang voordat de slaap kwam.
Vandaag was een stuk beter. Het leek Moldavië wel, het Moldavië uit mijn dromen. In het vroege ochtendlicht reed ik de vorige eeuw binnen. Anton Pieck huisjes maar dan echte romantiek, mooi van vormgeving en bewoonbaar. Een tempo van leven wat wij ons niet meer voor kunnen stellen. Meer boerenkarren van paard en wagen dan automobielen. Het was de tijd van de mest uitrijden. Honderden karren ben ik gepasseerd, met de boer in alle rust op de bok. Meteen maar op kerkentocht. De Bucovina Monastries. Wereldberoemd. Kloosters waarbij de buitenkant en de binnenkant fantastisch beschilderd zijn. En ondanks dat dat al vele eeuwen geleden gedaan is zijn de schilderingen nog steeds van goede kwaliteit. Aan de goede kant van de wind en de zon tenminste. Soms krijg je dan de rare situatie dat de ene kant van de kerk het een orgasme aan kleuren is en de andere kant saai wit pleisterwerk. Het is hier nog geen seizoen en meestal kon ik rustig alleen de kerkjes bekijken. In het geniep fotograferen van binnen want dat is verboden. Gek genoeg moet je bij iedere kerk wel voor je camera betalen. Geld dat meestal geind werd door enorm chagrijnige nonnen. Het leek mijn jeugd wel, toen kon er al geen lachje af bij dat ras.
De oude boerenhoeves en al die kleine huisjes met folkloristische beschilderingen waren een genot wat alleen maar verstoord werd door de wanstaltige namaakkastelen en andere Belgische optrekjes die de Roemenen nu aan het bouwen zijn. Geld maakt smaakloos, dat blijkt. Maar er valt nog genoeg te genieten hier in deze uithoek van Europa waar het geweldige landschap nog meer genot aan toevoegt. Jammer dat ik er niet helemaal bij was vandaag, mijn gedachtes dwaalden bij voortduring af maar dat lezen jullie straks wel in mijn memoires. Nu ik weer in de Europese Unie aangekomen ben is het gevaar geweken wat een aantal mensen zagen in deze trip. Ik vond het alleszins meevallen. Ja, er waren veel militairen en wegversperringen in de Oekraïne en Transnistrië maar nooit heb ik mij angstig hoeven voelen, ja voor de corruptie maar die vond vreemd genoeg plaats in de beschaafde landen. Er prikte er weleens eentje zijn Kalashnikov bij mij mijn raampje binnen maar dat was meer nieuwsgierigheid. Die hadden vast nog nooit een Nederlander gehad die in zijn eentje binnen kwam rijden met een pak muesli in plaats van drugs in de achterklep.
