Istanbul
Een paar dagen Istanbul. Aantal keren geweest, nooit genoeg gezien. Eigenlijk een paar weken uittrekken voor deze mooie stad de volgende keer. Het was nu wel erg frisjes om een understatement te gebruiken. Freezing Cold zul je bedoelen. Bij aankomst werd ik meteen opgenomen door de Besiktas familie. Een warm bad van vriendelijkheid, uitbundigheid, liederlijkheid ofwel voetbalsupporters. Van de club Besiktas die die avond tegen Club Brugge gingen spelen. Of ik uit België kwam? Nederland? Nog beter! Kuijt, Schneider, Babel, Wouters en er vielen nog meer namen. Schouderkloppen, handenschudden en het clublied werd aangeheven. Ze waren met vele duizenden, het zag letterlijk en figuurlijk, gezien de clubkleur, zwart. Ik zag een paar fonteinen die keurig heel bleven, er werd niet eens in geplast. Natuurlijk moest ik mee vanavond om samen met hen de overwinning te vieren. We dronken thee (!) en ik waagde mij aan het meezingen van een lied hetgeen vanzelfsprekend op geen enkele manier lukte. Ook opvallend veel vrouwelijke supporters, veel vlagen, vanen en shirts van de club. Ben fan van Besiktas vanaf nu! Helaas zag ik de volgende dag dat ze jammerlijk verloren hadden. Las niets over rellen.
Ging naar het Taksimplein, wel plek van rellen, terechte rellen. Nu was het rustig, koud ook, winderig op het enorme plein. Voor het eerst zag ik hier twee vrouwen in een Burka. Bleken toeristen uit Iran te zijn. Verder nauwelijks hoofddoekjes. Elegante vrouwen vooral, geen spoor van Islamitsch radicalisme te ontwaren. In de jaren zeventig, toen ik hier voor het eerst was, ook al niet kan ik mij herinneren. Destijds begonnen de hoofddoekjes pas in Bulgarije, wat katholiek was. Liep uren te dwalen in Beyoglu, de wijk rondom het Taksimplein. Een geweldige stad, dit Istanbul.
