Odessa, stad van de liefde
Vanochtend een bezoek gebracht aan het Museum voor Oosterse en Westerse kunst. Gehuisvest in een werkelijk fenomenaal mooi gebouw maar met kunst van een zwaar bedenkelijk niveau. Macramé van het slechtste soort. Zalen vol. Ik denk dat ze het volkskunst noemen. Er waren ook een aantal zalen met tweederangs oude meesters, waarvan veel Nederlandse, maar ook daar werd je niet blij van. Wel een paar vreemde onbekende portretten van de hand van Frans Hals, toch niet de minste. Ook nog een Caravaggio, Peter Paul Rubens en zelfs Michelangelo. Maar alle schilderijen waren nooit schoongemaakt waardoor het bijna zwarte vlekken aan een witte muur leken. Met mooie lijsten, dat wel. Toen maar een tijdje heerlijk in de zon in het park van de liefde gezeten. Er zijn enorm veel beelden, schilderingen en parken aan de liefde gewijd in deze stad. Er wordt ook wat afgezoend in de straten. Het valt gewoon op. De schoonheid van de Oekraïne is voor een flink deel in de vrouwen gaan zitten. Voor zo'n constatering is een terrasje een goede plek. Het is echt waar, hier zijn de vrouwen van een uitzonderlijke schoonheid. Alleen moeten ze die roze en hoge witte laarzen wat minder gaan dragen. Waar ze overigens bijna gewichtloos mee door de straten paraderen.
Na twee uur op dat terras werd het ook weer tijd om wat nuttigs te gaan doen en ben ik naar de trappen van Potyomkin gelopen. Het was er weer druk en je kreeg meteen een stuk of vijf enorme adelaars in je armen gedrukt waar je dan mee op de foto moest. Ik ben niet van de selfies met arend maar het was nog lastig genoeg die vogels van je af te slaan. De trappen, die wereldberoemd zijn geworden door de film van Eisenstein Battleship Potyomkin uit 1925, zijn ooit gebouwd door Hertog Voronzov als een cadeau voor zijn vrouw Elisabeth. Ik hoor het Elisabeth al zeggen ”Oh, heerlijk schatje, een trap, altijd al willen hebben”. Ik was trouwens de enige die de trappen niet alleen af liep maar ook weer op. Het zijn er nogal wat, die treden, maar de lift die er naast gebouwd is was mijn eer te na. Daarna had ik wel weer een cappuccino nodig die hier werkelijk overal vers gemaakt te krijgen is. Er staan in de stad honderden kleine wagentjes met koffie die je bij ons op de festivals ziet. Soms wel tien naast elkaar. Iedereen loopt ook met een warm bakkie in de handen.
Ik overweeg om zo’n mooie Oekraïense aan de haak te slaan, een mooi oud pand aan te schaffen en mijn pensioen hier in Odessa er doorheen te gaan jagen. Eerst maar eens die taal leren. Maar het is hier wel uit te houden heb ik de indruk. Geen wonder dat Poetin deze stad ook zo graag wil hebben. Hij heeft al wat vooruitgeschoven posten gestationeerd hier vlakbij in Transnistria, wat dan weer minder is. Misschien moet ik ook maar eens een biertje met Wladimir gaan drinken, dat is onderhand een Nederlandse gewoonte.
