Semula Monastry & Trabzon
Wat zegt het over mij dat ik in twee dagen twee keer met een Bossche Bol geconfronteerd wordt in Turkije. Het begon in Samsun waar ik bij de receptie allerhartelijkst welkom geheten werd in vloeiend Nederlands. De receptioniste kwam uit Brabant en had gezien dat ik gereserveerd had en had de kok gevraagd een echte Bossche Bol te fabriceren. Maar mijnheer had het geprobeerd maar haar verteld dat zoiets niet te eten zou zijn en in plaats hiervan een schaal vol Turkse zoetigheden voor mij op mijn kamer klaar laten zetten. Ze verontschuldigde zich hiervoor maar ik was al lang blij. Anders had ik die bol wel op moeten eten. Nu heb ik die zoetigheden in een zak gestopt om later ergens uit te delen. De receptioniste miste Brabant zeer. Bij mijn hotel de volgende dag in Trabzon was de hoteleigenaar een Bosschenaar die mij toeriep, toen ik iets uit mijn auto pakte, zin in een Bossche Bol? Nu kon ik dat afwimpelen maar niet zijn behoefte aan verhalen over Den Bosch en hoezeer hij heimwee had naar de café’s op de markt, kroketten en frikadellen speciaal, de klets en nog meer. Hij had het goed hier, verdiende fortuinen maar kon Nederland en speciaal Den Bosch maar niet vergeten. Zijn vrienden in het Bossche waren vooral van de Spierings clan dus ik heb maar niet verder gevraagd. Ach, ik heb mijn oor maar te luisteren gelegd en een tiental koppen thee achterover geslagen. Weet nu alles over zakendoen in dit land. Hij had van zijn hotel een prachtig kitch paleis gemaakt waarbij vooral het trappenhuis wervelend was.
Die dag had ik nog net tijd om het Semula klooster ten zuiden van Trabzon te bezoeken. Hoog in de besneeuwde bergen gelegen en een klim van jewelste omdat het laatste deel van de weg niet te berijden was. Jammer genoeg vertelden ze er bij het ticketoffice niet bij dat het kloostercomplex vanwege restauratie gesloten was. Jammer van de klim al heb ik nu wel in een kerk voor de ingang van het klooster kunnen zien hoe zuinig men hier is op icoonschilderingen uit de derde tot tiende eeuw. Alles beklad met graffiti en namen, van vooral Russen viel mij op. Schande!
Voor het eerst vandaag bij het Semula klooster een auto met een ander kenteken dan Turks gezien hier in dit intense land. Het was een Landcruiser uit Iran. Met een heel aardige familie en de vrouw des huizes achter het stuur. Zonder sluier maar met een oneindig decolleté. Laat dat de ajatollahs niet zien. En vooral die vette knipoog was natuurlijk zware godslastering.
