Belgrado
Op weg van Budapest naar Belgrado. Eindelijk is het een beetje zonnig weer. Mijn oog valt op de Dixie toiletcabines die hier op de parkeerplaatsen langs de snelweg staan. Ze heten hier Toi Toi Toi. Tja, als je hoognodig moest kan ik mij voorstellen dat je daar zo uitkomt. Heb nu vier Europese hoofdsteden gehad, tenminste dan reken ik Weimar tot een oud Europese hoofdstad, en vandaag nummer vijf; Belgrado, hoofdstad van Servië. Ik reed deze weg, tenminste de weg die hier ooit lag, in 1977 op terugweg vanuit Turkije met een paar vrienden. Alles was nog potdicht getimmerd met het communisme destijds. Joegoslavië was het meest vrije land achter het ijzeren gordijn. Je kon je hier vrij bewegen. Maar het was een schijnvrijheid. Toch beleefde ik hier een van mijn meest volmaakte reismomenten uit mijn leven. We kwamen aan de rivier, de Donau, vlak in de buurt van Novi Sad. Er was nog geen brug alleen een pontveer. Die overtocht in het late september licht voelde als een betovering. Het veer voer uiterst langzaam naar de overkant, iedereen op de boot was in zichzelf gekeerd maar dat was ook weer heel mooi. Ik voelde mij heel erg leven toen, was voor het eerst in heel lange tijd weer gelukkig. Ik deelde dat toen niet met de anderen maar kan mij het moment nog heel helder voor de geest halen. Een moment waar reizen en leven één werden. Dat veer bestaat niet meer. Nu reed ik met 120 kilometer per uur over een brug over de rivier, een zesbaans weg. Dat heet vooruitgang.
Voor het eerst in Belgrado. Iedere dag reis ik in de ochtend en rond het middaguur ben ik dan op mijn volgende bestemming. Ga de stad verkennen en moet een oplader voor mijn camerabatterij zien te vinden. Ik heb de mijne thuis laten liggen. Er gebeurde iets vreemds, met die zoektocht. Ik maakte een lange wandeling door de stad, langs de vele classicistische gebouwen, de oude megalomane gebouwen uit de communistische tijd en dwaalde door veel winkelstraten op zoek naar een Nikon dealer. Tevergeefs, zag veel moois maar geen fotohandel. Opeens zei iets in mij dat ik af moest slaan, een lege weg in met alleen regeringsgebouwen en daarna afslaan naar een andere straat. En ja hoor, aan het einde van die straat, buiten alle winkelgebieden, liep ik tegen een Nikondealer aan die werkelijk alles van dat merk verkocht dus ook mijn oplader. Wel voor een prijs, zestig euro’s was het ding. Toeval, ik weet het. Maar wel een prettig toeval. Nu heb ik drie van die opladers…
