Law and Order
Het Garamut festival. Van allerlei eilanden en buitengebieden zijn ze vandaag hier naar Wewak gekomen om hun rituele dansje te komen opvoeren. Een lap grond buiten de stad en een knullig tentje voor de vips. Rondom het veldje honderden inwoners van Wewak en vier toeristen. Alle dansgroepen staan om negen uur al in slagorde klaar en dan beginnen de toespraken van de politici, de bestuurders en de plaatselijk arts, de notaris en de politie chef. Het zijn allemaal niet zulke lange verhalen maar iedereen zegt wel precies hetzelfde. Met slechts kleine nuances zoals het pleidooi strenge handhaving van law and order door de constable van politie of mooie beloften voor meer law and order door de politicus. De taal is een mengvorm van Pidgin en Engels. Prima te volgen. Na elf uur wordt het festival officieel geopend met het zingen van het nationale volkslied. Het is bloedheet in de zon. Het is geen wonder dat de mensen hier zo donker zijn. Het is schokkend om te zien dat hoe verder de eilanden of gebieden afliggen van het ontwikkelde deel van het land hoe kleiner de mensen zijn. En dan heb ik het over een verschil van 40 centimeter tussen de groep hier uit Wewak en eentje van een afgelegen eilandje van de New Ireland groep. Die van daarbuiten hebben ook gewoon alleen hun traditionele kleding aan maar de groepen uit Madang of Wewak dragen groteske onderbroeken (de mannen) of borstlapjes die hevig knellen (de dames). Je bent een enorm aantal kilometers op reis gegaan om dit te mogen aanschouwen en dan sluipt ook hier de gewenning in en ga je gerust een paar uur lunchen, en in de schaduw zitten, met het risico om de foto van je leven te missen. Ach, het zijn maar foto’s. Het is erger voor deze mensen die dagen op reis zijn geweest om juist hier hun dans of schijngevecht op te kunnen voeren en dan gaan die twee overgebleven toeristen ook nog een hapje eten.
