Private Ryan

Het staat er echt op de foto, moeilijk leesbaar, maar Private W.E. Ryan ligt ook hier vlakbij Port Moresby op het veld van eer. Vrijwel op ieder ereveld ligt hij. Altijd Private, iets meer zat er blijkbaar bij de familie Ryan niet in. Ik mag het graag doen. Een uurtje lopen op zo’n begraafplaats en uit een soort van respect voor al die jongens langs alle graven gaan en de namen lezen. Hier waren het allemaal Australiërs en een paar Amerikanen. Maar die laatste hebben ze allemaal naar Arlington gebracht. Lekker dicht bij huis. Over het algemeen zijn ze hier wat ouder. Veteranen zo van tussen de 28 en 35. Meestal zijn ze jonger. Deze zijn doodgegaan op de Kokoda Trail. 2743 in totaal. Soms gesneuveld in een gevecht, meestal bezweken aan een of andere tropische ziekte. Ryan Kokoda moest hier in 1942 de Japanners tegenhouden of wegjagen, dat ben ik even kwijt. In ieder geval moest ervoor gezorgd worden dat de Jap Port Moresby niet te pakken kreeg want dan konden ze rustig oversteken naar het noorden van Australië. Je kunt het van PNG naar Cape York bijna zwemmen. Dat tegenhouden, nee zelfs verslaan is uiteindelijk na zes maanden gelukt. De Japanners, die altijd met meer zijn, verloren 13.000 jongens. Ze hadden er 20.000 gestuurd naar dit stukje bos van 80 bij 20 kilometer in de Pacific. Nu is het hier een bedevaart plek geworden. Vooral Australiërs vinden het heel stoer hier zo snel mogelijk die 94 kilometer van het pad op te rennen. Ze hebben er zelfs een race voor georganiseerd. De snelste Aussie was 36 uur onderweg. Jammer voor die Aussies heeft een jonge Papua deze tijd wat scherper gesteld. In iets minder dan 18 uur. Maar zijn vak was het dragen van alle bagage voor de toeristen, dus zonder zo’n zak was het een makkie voor hem. Voor normale mensen, ik dus, staat er tussen de 7 en 9 dagen voor. Maar dat zijn de jaren 2000. In 1942 kon het Private Ryan geen hol schelen hoe lang of hoe snel die Kokoda was. Hij wilde waarschijnlijk alleen maar naar huis.