Compensation money
Vandaag in een noodgang van Tari teruggereden naar Mt Hagen. De slakken van Lonely Planet schatten het in op 11 uur. Met de Toyota Hilux ging het in een mooie 6 uur. Lamme armen nu, dat wel. En geen raskols (bandieten) gezien ondanks alle waarschuwingen van eerste rij belanghebbende zoals Tim de politieman van gisteren. Het enige incident deed zich voor ongeveer halverwege toen er een processie van mensen in een dorp liep die in optocht naar de zondagse Hoogmis togen. Allemaal in hun mooiste kleding (waarschijnlijk gekocht in de daarnet voorbij gereden winkel ‘Former Loved Klothing’) en als een soort heiligenbeelden werden possums die op takken zaten meegedragen. Dat moest op de foto natuurlijk. Iedereen wilde weer als eerste voor de camera¿ en het was een gejoel van jewelste. Tot er twee ‘heren’ verschenen die mij nogal grof en met felle fonkelende ogen om ‘compensatoir money’ vroegen. Ze waren duidelijk op de hoofdprijs uit. Fotograferen zonder te betalen ging hier zomaar niet en 25 Euro was wel het minste wat betaald diende te worden. En wel onmiddellijk. Uiteindelijk in den minnen geschikt voor 5 Euro maar het was wel een waarschuwing. Het gaspedaal nog maar eens ingetrapt en dat eigenlijk niet meer losgelaten voor Mt Hagen. Het landschap is van een grote schoonheid. Alles, ieder streepje grond, is in cultuur gebracht en werkelijk ieder lapje tuin is omheind. Soms met grote diepe sloten eromheen en een muur van klei waar niet tegenop te komen is. Grond en vrouwen zijn de belangrijkste aanleidingen tot een oorlog en die worden nog steeds volop uitgevochten. Soms nog met speren en pijl en boog maar in toenemende mate met automatische wapens en explosieven. Het is nauwelijks te geloven dat dit gebied wat zo dicht bevolkt is en altijd al was pas in de dertiger jaren ontdekt werd als leefgebied. Tot die tijd ging men ervan uit dat het onherbergzaam en onbewoonbaar was. Er waren al lang vliegtuigen en communicatiemiddelen maar hier leefde de bevolking nog in totale onwetendheid met de twintigste eeuw. En de Australiërs die hier de baas speelden dachten dat er in dit enorme gebied niemand woonde. Tot er een paar goudzoekers op trektocht gingen en een hoog ontwikkelde landbouw cultuur vonden waar 2 miljoen (!) mensen woonden. De documentaire “First Contact” gaat hierover. Een Australische film die vele prijzen won. Toevallig was ik bij de premiere hiervan aanwezig in 1983 in Sydney. Ik moest daaraan denken en bedacht mij dat het leuk was als ik de hoofdrolspelers van hier misschien wel zou zien. Die waren n in Sydney ook aanwezig. Tot ik mij bedacht dat die mensen inmiddels al lang overleden zijn. In 1935 waren die jonge mannen en dus nu wel heel oude baasjes.
