Cor Schellekens
Hij zat boven op een hoop lavazand en je zag daardoor eigenlijk alleen een deken zitten. Die had hij tegen de kou omgeslagen. Bij mij gutste het water van mijn rug. Ik stap hier voortdurend over de evenaar. Maar goed, hij had het koud. Zijn Hello, goodmorning klonk als het begin van een heel mooi liedje. Dit was ook, voor de uitbarsting, de muziekhoofdstad van de hele Pacific. Hij vroeg of ik een gids wilde. Nu wil ik nooit en te nimmer een gids maar dat kon dit joch niet weten en ik streek voor één keer over mijn hart. Zijn naam was Antonius en dat maakte meteen duidelijk dat ze hier ook geweest waren. Toch stonden deze eilanden er om bekend dat er meer missionarissen opgegeten zijn dan er bekeerlingen gemaakt werden. Maar aan die belachelijke jurken van de vrouwen te zien hebben ze uiteindelijk wel aan het langste eind getrokken. Goed, Antonius wist bijna alles wat er in de Lonely Planet stond, erg handig. Maar ik hoefde die plekken niet te gaan zoeken en dat was gezien mijn staat van transpireren een groot voordeel. Zo kwam ik terecht in de bunker van Generaal Yamamoto, die van dat mooie vuurwerk in Pearl Harbour. Hier in deze ruime bunker had hij een groot deel van de tweede wereldoorlog doorgebracht. Dromend over zijn zegetocht over de Sydney Harbour Bridge of dan toch minstens een paar stubbies drinkend in Cairns. Het heeft niet zo mogen zijn. De Generaal was een klein mannetje. Dat voelde ik aan mijn schedel. Antonius had geen zaklamp bij zich. Daarna een museum gezien waar ze in deze streken er veel van hebben. Tutti Frutti en alles boven op elkaar. Een mooie plek was ingeruimd voor Johannes Cornelis Schellekens, bijgenaamd Dutchy. Wat de man gedaan had werd niet duidelijk maar op alle foto’s had hij een bloemenkrans om dus hıet zal wel goed zijn gevallen. Toen we weer buiten stonden, ik was inmiddels een wandelende douchekop, gaf de vulkaan zo’n enorme klap en daarna gerommel dat Antonius helemaal stond te beven. Waarom ik daar niet van schrik is mij ook een raadsel. Blijkbaar heb ik een rotsvast vertrouwen in een goede afloop van mijn leven. We zien wel.
Na een tijdje was Antonius weer bij de les en toen ik vroeg wat dat voor trappen waren die boven het lava uitkwamen begon hij enthousiast te vertellen dat zijn vader had gezegd dat daar vroeger een groot huis stond waar ze een enorme televisie hadden van wel 8 meter breed en 4 meter hoog. Daar ging iedereen naar kijken. Zo’n grote televisies waren er niet meer na de uitbarsting. Antonius was duidelijk niet meer op z’n gemak want bleef maar naar de vulkaan kijken en de tour was ten einde. Hij vroeg nog wel of ik hem een picture postcard wilde sturen uit Europa. Ik vroeg zijn adres maar hij wist echt niet wat een adres was. Maar hij had wel een mobile zei hij
