The White Guys
Flight sceduled at 09:30, flight cancelled, resceduled at 11.45, no flights today, there was one at 07:00 in the morning but that one didn’t go! Sorry your flight is now at 15:45, shit, ik verlies een dag en daardoor allerlei andere belangrijke leuke dingen. And that flight is tricky because at 5 the flying foxes are out and than that flight will be cancelled. Hello Sir, we have an extra flight at 12:00 do you want to take that one?
Zo gaat het hier, je moet je er maar niet druk over maken. Tijd over dus vandaag en een toertje door de stad lijkt een goed idee. Tom is de taxidriver en hij is pikzwart. Hij lijkt op die Tom van die hut. Hij komt uit Bougainville. Een eiland wat niet helemaal zeker weet of het wel bij Papua New Guinea wil horen. Voor Tom bestaat de wereld uit de White Guys and the rest. Hij laat zijn visie op Port Moresby zien. Trots is hij op de nieuwe supermarkt, de vele nieuwe bankgebouwen en het 5-sterren hotel. Er zijn veel nieuwe banken en hij laat ze allemaal zien. Dan gaat hij de heuvel van de white guys op. Als je veel fantasie hebt lijkt het een beetje op de tours die ze in Hollywood doen naar de plekken waar de sterren wonen. Kortom veel hekken, veel bewakers, allerlei camera’s, nog meer bewakers en prikkeldraad in overvloed. Boven op de heuvel is het uitzicht adembenemend door het vuurtje wat er gestookt wordt. Voor de rest daken en hekken. Dan gaat het weer naar beneden, langs nog een paar banken die we blijkbaar gemist hebben, naar de heuvel aan de andere kant van de stad. De dump. Geen hekken hier, al helŸemaal geen white-guys en een door en door verrotte weg. The black guys hier kwamen blijkbaar niet voor het baantje aan de overkant in aanmerking, ze zitten langs te weg en kauwen betelnoot. Het is zo’n tocht die je van alle kanten afgeraden wordt. Om het helemaal scary te maken stoppen we boven op de heuvel en Tom wil te voet verder gaan. We lopen langs het afval van deze wereld. Mensen en dingen die niemand meer wil. Dan moet er over een oude muur geklauterd worden om het uitzichtpunt te bereiken. En ja, daar ligt hij, de heuvel van de White Guys. Tom zegt het er nog maar eens ten overvloede bij. Bij het weer naar beneden rijden zwaaien de black guys nog vriendelijker dan op de heenweg. Op de weg terug, vlakbij het airport, stoppen we bij de markt. Veel markante koppen, lelijk als de nacht zou het etiket zijn wat je er maar al te gemakkelijk opplakt. Nu, na een week hier te zijn geweest ben ik ze al heel mooi gaan vinden. Alleen die nacht blijf je er wel in terugzien.
