Cargo Cult
En daar was alweer het einde van deze reis in zicht. Het gaat een tot ziens worden voor Papua New Guinea. Er is nog genoeg te zien hier. Het is een beetje een mysterieus land of eigenlijk eiland. Het is het tweede grootste eiland van de wereld. Dat mysterieuze dringt tot je door als je er overheen vliegt. Vrijwel helemaal bedekt met tropische regenwouden waarin dus een enorm aantal mensen wonen. Ook hier is de trek naar de stad onmiskenbaar maar er wonen nog steeds vele stammen in een natuurlijke wildernis. Nog niet toe aan een westerse leefwijze of ze hebben daar helemaal geen zin in. Je moest eens hard moeten werken. Geef ze eens ongelijk. Tenminste de mannen. De vrouwen draaien op voor het werk en de mannen doen hun leuke ding. In de weer met haar, met dansjes met speren, met veel zitten in de schaduw wat met zoveel bomen geen probleem oplevert, en een beetje trots zitten zijn op het aantal varkens dat ze bezitten. Verder is daar natuurlijk veel tijd voor het wachten op ‘cargo’. Dat wachten begon in de jaren 30 van de vorige eeuw. De mannen zaten eigenlijk al eeuwen te wachten op een voordeeltje van boven maar toen werd dat ineens werkelijkheid. Er landen plotseling mensen uit de hemel met glanzende machines en die brachten spullen mee. En als die mensen er een tijdje waren kwamen er machines met nog meer fijne dingen die ze niet kenden maar wel allemaal wilden hebben. Die mensen, eng wit, waren natuurlijk voorouders die al dat goeds kwamen brengen. Nu deden de mannen helemaal niets meer. Ja, ellenlang discussiëren over wat en hoe ze meer van dat spul konden krijgen. Dorpen die pech hadden en waar geen mogelijkheid was voor een vliegtuigje om te landen gingen naarstig speuren naar een oplossing. Zo ontstond de ‘cargo cult’. Hele dorpen begonnen fake landingsbanen aan te leggen. Compleet met een airport office, eetzalen en radio's gemaakt van kokosnoten en stro en lianen. Al deze dingen zouden een onweerstaanbare aantrekkingskracht hebben op de spullen van boven. Dit waren geen incidenten maar werkelijk overal in de binnenlanden van dit grote land was de cargo cult vol in bedrijf. En het wonderlijke is, het bestaat nog steeds. Niet meer zo veel voorkomend maar in vele dorpen is er nog een verantwoordelijk voor ‘cargo’. En het heilige geloof dat consumptie goederen te verkrijgen zijn zonder ervoor te werken maar er simpel op gaan zitten wachten. Het was geen wonder dat vele mensen niet beseften dat je moest handelen om aan mooie nieuwe spullen te komen. Handelen deden ze niet of weinig. Ze hadden alles om zich heen om van te leven. En vrouwen zat om dat allemaal goed voor elkaar te laten komen. Slimme kerels die Papua.
Ik maakte nog een laatste mooie tocht een heel stuk naar het westen, jammer dat de dag zo kort bleek.En ik had vergeten een 4WD te huren, dacht dat de weg op de kaart tot het einde een echte weg zou zijn...
