Porridge
Vandaag jongensdroomdag. Met een Toyota Hillux erop uit. Tenminste ik kan mij voorstellen dat veel mannenjongens dit de ultieme vakantie zouden vinden. Ikzelf ben niet zo handig met zo’n 4wheel drive dus die kant gaat voor mij grotendeels verloren. Maar toch zo’n 40, soms behoorlijk diepe, rivieren doorstoken en wat hellinkjes gehad die de Toyota diep deden zuchten. Was op weg naar de Treetop Lodge en ze hadden mij gezegd naar boven te rijden. Had ik niet helemaal begrepen, ik reed naar bovenboven. De eigenaar van de lodge, in het bezit van wel drie van die vierwiel gevallen vroeg later of dat echt lukte met die grote keien. Het was gelukt. Bij het weer naar beneden ploeteren begreep ik die vreemde blik in zijn ogen. De lodge lag mooi. Had er wel verrekte ver voor moeten rijden om op een veranda te staan en over de bomen uit te kijken met uitzicht op een andere lodge waar ik die middag heerlijk comfortabel op de steiger aan zee had zitten lunchen. In de ochtend was ik via Nord Cape naar East Cape gereden. Een gebied waar hekserij nog veel voorkomt. Vooral de angst voor hekserij. Heksen zijn altijd vrouwen en mannen hebben daar, als dat even uitkomt, last van. Nog steeds worden hier vrouwen beticht van hekserij en vermoord simpel om het feit dat hun man gestorven is of omdat die man van haar af wil. “Ze keek mij aan en ik werd ziek”. Dat is voldoende bewijs. Vonnis wordt niet al te zachtzinnig voltrokken. Je kunt het zelf doen of het de medicijnman vragen. ‘Contract killings’ noemen ze dat. Daarna worden de slachtoffers in het dorpstoilet gekieperd. Als je normaal aan je einde komt begraven ze je rechtop in het zand met je hoofd er nog net bovenuit. Tegen de tijd dat je romp van je hoofd gerot is nemen ze je schedel mee en die wordt op de beddenplank gezet. Dit kan alleen als de plaatselijke Christenvoorganger even niet kijkt. Anders eindig je gewoon in kist met een kruis erboven. Ik heb veel kruisen gezien. Er wordt je overal op het hart gedrukt niet alleen op stap te gaan omdat het hier zo crimineel is. Ik zie en voel alleen een enorme warmte en een brede lach. Het zal wel naïef heten. Mijn zwaaiarm is bijkans uit de kom geraakt. Het landschap is indrukwekkend mooi. Jungle waar dan wel de mooie bomen tussenuit gekapt zijn en een kust met uitzicht op honderden eilandjes. Je kunt hier Australië bijna zien liggen.
In mijn lodge was het rugby night. Veel expats en ook een behoorlijk aantal mensen die hier geboren zijn gaven acte de présence. Tenminste die met schoenen. Niemand keek naar het loeigrote scherm waar de wedstrijd uitgezonden werd maar men had alleen oog voor elkaar en de mug met bier. Veel bekend geleuter van westerlingen die in een derde wereld land leven. Mijn buurman, Porridge Paul, maakte het wel erg bont door een half uur uitvoerig te klagen dat ze zijn favoriete ontbijtpap hier maar niet onder de knie kregen. Na mijn vlucht naar de andere kant van de bar bevond ik mij naast een 20-jarige Pakistaanse medicijnstudente uit Schotland die hier stage liep in het ziekenhuis. Haar vader dacht dat Alotau in Frankrijk lag en haar moeder, die het opgezocht had, was zo bang geworden dat ze niet meer sprak. Zij vond het hier fantastisch. Haar stage zat er bijna op en ze ging volgende week naar Kuala Lumpur voor een laatste week vakantie. Ze vroeg mij of het daar wel veilig was, ze had zoveel vreemde verhalen gehoord...
