China Rules Over the Mountains
Ik merk dat ik het moeilijk vind de Chinese tempels mooi te vinden of met plezier op een Chinese markt te lopen. Ik ben in Guide, wat een mooi oud stadje was maar ook hier gooien ze al het goede oude plat en restylen de oudheid in een eenvormigheid die pijn doet aan je ogen. De oude stadswal van een mooi roodgeel gekruimeld steen wordt van strakke baksteen omgetoverd tot een decor uit een Chinese vechtfilm. Een tempelcomplex uit zeventienzoveel ziet eruit alsof ze gisteren de laatste steen gelegd hebben. Een enorm gebedswiel wat hier stond hebben ze nog groter en nog meer bling bling gemaakt. Alles is geregeld volgens Chinees massatoerisme principes. Busjes, treintjes, vastgelegde looppaden, ik verlang zo terug naar de richels en chaos. En vanzelfsprekend is de entree fors. Ook voor de chinezen. En ik kan geen fluoriderend pluche beest meer zien.
Moest binnen een uur twee keer tien euro betalen voor iets wat vroeger prachtig geweest moet zijn maar na de oppoetsbeurt hiermee te blinkend en saai uit is komen te zien. Een roltrap naar een gebedswiel, geef mijn portie maar aan fikkie. De enige keer dat ik echt blij werd vanochtend, noem mij maar een hopeloze romanticus, was toen een Tibetaanse familie vroeg of ik met hen op de foto wilde.
Daarna was het de beurt aan de rotspartijen. Bij de ingang van het nationale park was een enorme scheldpartij aan de gang tussen bezoekers en het personeel hier. Als ik het goed begrepen heb was het probleem dat men niet met eigen auto door het park mocht maar verplicht was een dure bus te nemen. Op een gegeven moment verplaatste de discussie zich naar mij en het schreeuwen nam in volume toe. Wat bleek, ik moest nog steeds met die bus maar mijn chauffeur kreeg toestemming om achter de bus aan te rijden. Dan hoefden wij niet terug naar het begin en konden doorrijden. Een groot verschil. Ik stapte uiteindelijk in een mokkende bus, waarbij ik naast de chauffeur mocht zitten. Nog zo'n vorm van ongelijkheid die niet goed viel. Wat bleek later dat de hele bus vol zat met passagiers en alle rijders nu achter de bus aankwamen. Met gevolg dat ik na drie stops alleen in de bus zat want iedereen was weer in de eigen auto gestapt.
De grootste grap was het nog dat het het verkeerde park was. Tenminste niet het door mij gewenste geologische wonderrots formatie park. Nu gingen we 1000 meter omhoog voor een bos met wat rotspieken. Allemaal erg mooi, dat wel. Bijna Zwitserland of nog erger Oostenrijk. Daarna was het kilometers maken, veel kilometers over veel bergen en langs de hier helderblauwe Yellow River om uiteindelijk in Tongren terecht te komen. Een beheersbare stad in omvang met een erg mooi Tibetaans hotel. Twee dagen hier lijkt mij wel wat.
