A Breathtaking Road
Wat een fantastische tocht vandaag van Garzi naar Báiyù. Het landschap was adembenemend en het weer geweldig. Op mijn meeste andere tochten rij ik zelf wat toch anders is. Nu kon ik alles goed in mij opnemen ook door het heerlijke relaxte tempo van mijn chauffeur. Voor hem is ook alles nieuw en hij geniet zeker zoveel als ik. Hij citeert zijn mantra’s zelfs op een vrolijke manier. Zijn defensieve rijden is een geluk want de meeste weggebruikers zijn wild en onervaren hier in de bergen wat soms voor hachelijke situaties zorgt. Het fenomeen van één rijbaan dat soms voorkomt kennen ze niet en willen ten kostte van alles er toch langs of over. Ach, je wend eraan. Voor het overige overal nomaden onderweg die roepen en zwaaien naar die grijze man die met een grote glimlach zit te genieten.
De Tibetanen gingen op de hoogste pas van de dag helemaal uit hun dak en gooiden zakken vol papiertjes met gebeden de lucht in. Het was ook een beetje op het dak van de wereld en ik hoop van harte dat hun wensen vervuld worden. Even later, wat lager, kwamen we voorbij een picknick van een groep monniken waar het er erg gezellig aan toe ging. Het leek eigenlijk meer op het jaarlijkse uitje van de Landcruiser club. Op een andere plek was een monnik met grote precisie met een boor teksten aan het uithouwen in een rots hoog boven de weg. Ik klauterde er naar toe en hij begon omstandig uit te leggen wat hij aan het schrijven was. Dat was jammer genoeg niet aan mij besteed. Wat een toewijding toch van deze mensen. Twee Boeddha beelden had hij al bijna klaar vlakbij de teksten.
Rupsjes nooit genoeg hebben wij in Nederland volop, hier nooit genoeg rupsjes. Over de dame op weg naar Lhasa (nog 2345 km te gaan) die al prostrerend de weg aan het afleggen is reden ze bijna heen maar honderden mensen waren op rupsjes aan het rapen. Je mag geen levend wezen doden dus de auto's worden gestopt of moeten zigzaggend hun weg vervolgen want iedereen loopt op de weg en heeft mandjes waar ze de zwarte rupsjes indoen zodat er later vlinders genoeg (of teveel?) zijn. En straks als het donker wordt en ze de rupsjes veilig in het veld weer uitgezet hebben gaan ze lekker Yakvlees eten, of geit, of rund, of kip, natuurlijk allemaal beesten die per ongeluk aan hun einde gekomen zijn door een noodlottig ongeval of van ouderdom. Want een Boeddhist eet normaal geen vlees, alleen als het noodzakelijk is. Je gaat zo'n beest toch niet weggooien en gelukkig hebben ze hier slagers, maar die zijn allemaal moslim. Voor diegene die niet bekend zijn met het fenomeen prostreren dat is een pelgrimstocht afleggen terwijl je steeds al biddend gaat liggen, weer opstaat en vanaf dat punt weer gaan liggen en zo honderden of duizenden kilometers op weg naar de verlichting en kapotte knieën. Het is een vreemde wereld hier maar ook mooi, weergaloos mooi.
We hadden nog een klein uur te rijden naar Báiyù van onze lange tocht van vandaag toen er een grote witte Landcruiser stilstond midden op de weg. Een monnik hield ons staande en er volgde een discussie. Wat bleek zoals ik begreep hadden ze pech en wilde een van de inzittenden meerijden. Een andere monnik sprak rudimentair Engels en een hoge Lama, een Rinpoche, had afspraak deze middag in het klooster van Báiyù. De sprekende monnik ging ook mee. Ik wilde al mijn stoel voorin afstaan maar daar wilde Rinpoche niet van weten. Samen zaten ze op de achterbank. Het was blijkbaar een lama van jewelste want mijn chauffeur kroop welhaast onder zijn stoel. Normaal prevelt hij altijd wat mantra's onderweg en due worden bij gevaarlijke wegen steeds wat luider maar nu begon hij van alles hardop te citeren. Ik moest heel veel antecedenten prijsgeven waarbij het feit dat ik geen kinderen had met veel gezucht, gesteun en een aai over mijn bol vanaf de achterbank beantwoord werd. De naam van de lama leek sprekend op Kraaijkamp en ik wilde nog vragen of Johnny zijn voornaam was maar ondanks de wonderen van de reïncarnatie denk ik dat ik het verkeerd verstond. We brachten de beide heren helemaal naar het klooster, hoog boven de stad en mijn chauffeur zat maar te glimmen. Bij het uitstappen veel handdrukken en zegeningen en een prachtige tekst van de assistent monnik: Nice to meet you and happy new year
