Wave the Flags
Het was vlaggetjesdag vandaag. Het hele land hier is vergeven van de gebedsvlaggen maar de overdaad die ik vandaag zag tart elke fantasie. Het was rond de plek waar Princess Wencheng een jaar of wat uitgerust had op weg naar koning Songtsen Gampo van Tibet. Iets uit de zevende eeuw dus al veel te lang geleden om nog belangrijk te zijn. Er staat hier nu een kleine gompa. Met een onwerkelijk mooi interieur. Maar die vlaggen, hoe zouden ze die toch tegen deze best steile wanden opgehangen hebben. Nu daar kwam ik snel achter. Enkele onverlaten hadden een kora uitgezet hoog achter de gompa langs, zo'n kora mag natuurlijk niet eenvoudig te lopen zijn. Lopen? Klimmen met een hoog extreme sports gehalte. Ik had helemaal geen plan dit te gaan doen maar ik liep mijn taxichauffeur van de dag achterna. Dom natuurlijk. Die werd per uur betaald dus zo’n wandeling tikt lekker aan. Toen ik de eerste twintig meter geklommen had dacht ik vooruit met de geit. Toen viel het nog mee. Er was nog een pad. Maar dat pad werd een richel en die richel werd je optrekken tegen een rotswand. Maar er liepen tienjarige snotneuzen dit ook te doen dus waar zeur ik over. Maar toen ze op zo’n angstaanjagende richel, met een blik van 300 meter naar beneden, een selfie met mij wilden maken, heb ik ze met mijn beste chinees weggejaagd. Ik ben godverdomme bijna zeventig! En bij iedere stap dacht ik eraan dat ik dit ook weer naar beneden moest doen. Ze hadden een extra handicap ingebouwd door die vlaggen ook dwars over het pad(?) te hangen, heel dicht op elkaar. Die snotneuzen kropen daar makkelijk onderdoor maar ik moest soms kruipen zonder te weten of er zich nog wel iets van grond onder mij bevond. Pfff. Toen we eindelijk, eindelijk boven waren kwam mijn chauffeur tien minuten later ook aankruipen en ik heb nog nooit iemand zo horen hijgen. Hij zal wel een roker zijn. Gelukkig heb ik nu directe toegang verdiend naar het hiernamaals, alhoewel ik daar niet in geloof. Maar de twijfel heeft toegeslagen.
Toen we bij de daling plotseling een kleine foto van de Karmapa zagen, greep mijn chauffeur mij vast en zei dat hij van de Karmapa een kata (shawl) en zegen had gekregen toen die nog een klein jongetje was. En dat allemaal in gebarentaal. Nu heb ik dat eens in Dharemsala ook van die aardige jongen gekregen toen die ongeveer 17 was. Alleen gaf hij mij destijds als enige geen zegen maar stak hij zijn hand op en zij Hi! Maar ik vertelde dus mijn chauffeur dat ik ook door de Karmapa gezegend was waarop hij mij vastgreep en grote tranen rolden over zijn wangen en drukte zijn hand op zijn hart en daarna op mijn hart. Het was allemaal heel ontroerend.
We kwamen weer beneden en hadden de smaak te pakken want hebben nog een aantal andere kloosters bezocht, heilige plekken in de bergen bekeken, links en rechts wat biljetjes achtergelaten en een sky burial bezocht. Bij dat laatste is het niet de bedoeling dat je foto’s maakt en daar heb ik mij voor één keer aan gehouden.
