Thuang Tho
Vandaag dan eindelijk het meer op. Ben beetje bang voor de drukte en bij de grote ligplaats zijn inderdaad alle boten geboekt. Maar nog geen toerist te bekennen. Ik word doorverwezen naar de brug, naar het mindere boten arsenaal. Als het maar vaart. Ook hier duurt het even voordat ik een schipper vind die helemaal naar Thuang Tho wil varen. Het is helemaal in het zuiden van het meer en 2,5 uur varen. Als ik eindelijk zit en we op het punt staan te gaan varen springt Dorothea in de boot. Of ze mee mag. "Kosten delen, akkoord?" Ik zit er niet om te springen maar kan er mee leven. Het leven valt ook niet mee als je uit Stuttgart komt. Er volgt nu nog een discussie wat naast Thuang Tho de andere bestemmingen zullen zijn en of de prijs niet omhoog moet. Maar één boot is één boot.
We varen. Het is eerst ruim vijf kilometer door een soort van kanaal voordat we het meer bereiken. Inle Lake hangt vol mistsluiers met vervreemdende kleuren en onscherpe silhouetten op dit vroege uur. Je ziet geen verschil tussen water, land of lucht. Het is zichtbare gewichtsloosheid waarin we ons bevinden. Als een van de silhouetten een visser wordt mindert de boot onmiddellijk vaart om ons de kans te geven foto's te maken. Ze roeien hier met één been, vandaar. Onze eerste stop blijkt de hoofd pagode van de buurt te zijn en die stond niet op ons lijstje. Wel op dat van de schipper want het is de ontbijtplek van alle bootsmannen. Ach, we zijn vroeg en nauwelijks andere toeristen te bekennen. Later varen we door brede en uiterst smalle kanalen, langs vele dorpen op palen in het water en de beroemde drijvende tuinen van Inle Lake. Stoepa's, palmen, ontelbare huizen op palen en een dromerig meisje weerspiegelen in het vlakke water. In de huizen al die hurkende mensen, hurken iets wat ik heb afgeleerd. Of alleen nog vijf minuten en dan val ik om. In ThuangTho is het vandaag geen marktdag en dus geheel uitgestorven. Maar de stoepa's zijn mooi en de klim naar boven valt mee. Dorothea doet haar best om het allemaal mooi te vinden. Haar doel van deze tocht is de Jumping Cat Pagoda, Nga Hpe Kyaung klooster waar de monniken katten gedresseerd hebben om door hoepeltjes te springen. Levert veel merit en donaties op. Ze kan niet wachten. Maar eerst nog een heel eind terug en lunchen. Natuurlijk worden we ook nog langs een weverij gevaren waar een verplichte stop volgt maar kopen, nee we zijn niet van het kopen. Na een bijna ondraaglijk lange tocht door de drijvende tuinen komen we eindelijk bij de Springende Katten terecht. Helaas was er de show, de laatste van de dag, bijna ten einde en haperde Dorothea haar fototoestel wat een flinke teleurstelling was. Het grootste deel van de katten lag in het zonlicht te slapen. Als je dichtbij luistert ronken ze. Gelukkig voor Dorothea had ik wel een paar katten gevangen in hun luchtacrobatiek en dus schreef ze haastig haar mailadres in mijn opschrijfboekje. Ik zal ze sturen.
