Hti Tein
We hebben weer een groep van negen. Steve en ik zijn weer herenigd. Het lopen ging wonderbaarlijk goed voor een oude man. Iedereen had een blij ochtendgezicht. Het weer was mooi maar niet te warm. Steve had vooral het hoogste woord en spreekt wel 92 talen. Vloeiend natuurlijk. En wil vooral weten dat hij twee jaar ouder is dan ik. "Ja, 62 ging nog goed maar bij 63 kwamen de problemen en als je eenmaal 64 bent is het zowat afgelopen, ben je een totaal wrak". Daarom loopt hij zo vaak ver achteraan, nog achter Renée uit Tilburg die knieproblemen heeft. Hij verteld de anderen dat dat komt omdat hij zoveel foto's maakt maar volgens mij moet hij 118 worden om bij mij in de buurt te komen. Gerekend voor deze trip dan wel. Ik vind het wel vermakelijk dat hij er zo'n competitie van maakt tussen de twee oude knarren. Onvermijdelijk komen we ook bijen tegen en dan is hij helemaal bij de les en in zijn element. Ik mag hem wel en Corey zijn kleine (letterlijk en figuurlijk) neefje is een prima reisgenoot met een GPS wat veel, overigens totaal overbodige, informatie geeft over hoogte, afstand en nog veel meer zodat wij up-to-date blijven en alleen niet willen weten hoe ver het nog is. Volgens Harri weer vijf uur vandaag maar daar geloven we niet meer in.
Steeds vormen zich andere gesprekskoppels en het lopen en klimmen wordt er lichter door. Natuurlijk ook door het hele andere tempo dan Dance ons oplegde en de vele stops onderweg. Plots blijken er onderweg ook allerlei dorpjes te liggen. Het landschap is verrassend afwisselend met op alle velden veel bedrijvigheid. Allerlei ontmoetingen met lieve, leuke en mooie Birmanen leveren vermakelijke situaties op en het mingalabah (hallo) schalt over de velden. Gisteren waren het meest Palaung en Taung Yo mensen en vandaag meest Pao en wat Danu. Ik kan ze niet echt uit elkaar houden. Denk niet dat ze dat erg vinden. Harri de gids is stapelverliefd en laat mij liefst geen seconde alleen. Hij dweept werkelijk met mijn camera. Wil hem krijgen, lenen, huren of kopen en het liefst van alles vasthouden. Ik laat hem er een paar keer mee lopen maar hij maakt klote foto's dus ik neem hem graag weer over. De mensen hier zijn leuk en ook fijn is dat er helemaal niet om geld of pennen en snoep gezeurd wordt. Hij heeft ons beloofd dat we voor het donker in het klooster zullen zijn waar we gaan overnachten. Zijn groep kwam gisteren ruim twee uur na ons en in het pikkedonker aan. En zowaar waren wij net voor zes uur bij het klooster. Harri had bijna gelijk gehad. We vertrokken vandaag om acht uur en vijf plus vijf uur hebben we gelopen.
In het klooster is de grote gebedshal deels afgesloten met lakens om verschillende compartimenten te maken waar de vele groepen slapen moeten. Wij hebben de grootste afdeling met negen bedden op een rij. Ik kom precies in het midden terecht tussen Steve en Phi. Ondanks dat Steve zegt "je mag hier liggen als je maar niet snurkt" vrees ik met grote vreze. Die nacht maakt Phi het meeste kabaal en vertelde hele verhalen in het Vietnamees of Cambodjaans, daar wil ik vanaf wezen. Steve had zich net een paar keer teveel omgedraaid en ligt op ongeveer zeven centimeter van mijn oor een imitatie te geven van een korf vol zoemende bijen. Hij kan het best goed.
