Nyaungshwe
Heel vroeg in de ochtend als iedereen, behalve ik, nog slaapt en de novices van het klooster hun liederen chanten kruip ik redelijk geradbraakt onder mijn Chinese deken vandaan. Ik zie de kleine monniken in een rij voor het altaar zitten en prachtig hun gebeden zingen. Ze zingen geen woorden maar klanken. Eindeloos van buiten geleerd als een mantra, heel melodieus. Ik ga op de grond zitten en zit daar stil te luisteren tot de abt van het klooster mij bij zich roept. Wij hebben gisteren al kennis gemaakt en gehoord dat hij een paar maanden geleden een stroke heeft gehad waar hij nog van aan het herstellen is. Hij is blijkbaar aan zijn stoel gekluisterd. Omringd door van alles wat het leven hier wat comfortabeler maakt. Hij zat, dat had ik gezien en gehoord, met een wereldontvanger aan zijn oor naar de BBC te luisteren. Als ik voor hem zit gooit hij een deken over mij heen tegen de ochtendkou hier. Het is fris dat voel ik nu ook. Het is nog geen zes uur. Hij pakt mijn hand en begint hele verhalen te vertellen. Praat vrijuit over politiek, wat op zich heel bijzonder is, en zijn bezwaren tegen de generaals en het veel te grote leger naar zijn zin. Hij spreekt vrij goed Engels en als ik eens iets niet goed verstaan heb probeert hij het nogmaals langzaam duidelijk te maken. Het is een rustgevende persoonlijkheid. Als ik hem vertel dat ik ooit gelezen heb dat Aung San Suu Kyi eens gezegd heeft dat het Boeddhisme het enige is wat de verschillende volkeren van Myanmar bindt knijpt hij in mijn hand, die hij nog steeds vast heeft, en zegt dat hij hoopt het nog mee te kunnen maken dat er een andere regering komt. Hij is Shan voegt hij eraan toe. Er zitten inmiddels een aantal vrouwen, die eten als offer gebracht hebben, te wachten op zijn zegen en ik ga een eind lopen en de wasplaats zoeken. Na het ontbijt ga ik nog even terug naar de abt en doe een passende donatie. Daar is hij blijkbaar oprecht blij mee en neemt de tijd om mij in onverstaanbaar Birmaans erg uitvoerig te bedanken door middel van gebeden met onze handen op de bankbiljetten.
We zijn weer op weg en gelukkig is het vandaag maar een halve dag lopen. Ik schrik wel even als Harri zegt dat het vijf uur zal zijn. Onderweg stopt een vrachtwagen vol met bergvolk op de plaats waar wij even rust houden en het is het ideale fotomoment. Ik heb gelukkig nog een zestal tandenborstels en tandpasta om uit te delen bij me en die worden zeer gewaardeerd. Steve laat weer zijn bijenfoto's zien van deze reis. Ook die zijn populair. Maar ook de tube bodylotion die ik nog uit mijn tas diep gaat van hand tot hand en is binnen de kortste keren leeg. Grappig was dat een van de oudste vrouwen op de vrachtwagen mis gegrepen had bij het uitdelen van de tandenborstels maar mij maar bleef aanklampen om nog zo'n tube en borstel tevoorschijn te toveren. Haar handicap was echter dat ze geen enkele tand meer in haar mond had staan.
Dan is het tijd voor de lange afdaling naar Inthein waar we de laatste lunch genieten. Vandaag was het echt maar vijf uur. Een boottocht van ruim één uur brengt ons tenslotte in Nyaungshwe waar een lekker bed en een warme douche de beloning vormen voor het volbrengen van deze trekking. We spreken als groep af om nog gezamenlijk te dineren. Dat werd leuk maar iedereen had daarna toch het meeste trek in een lekker warm bed. Het regent inmiddels.
