Sagiang
In Sagiang ben ik de laatste keer in 2006 de heuvel opgelopen en soms voel ik dat, nu zes jaar later, nog wel eens in mijn kuiten. Een paar honderd meter trap omhoog en de treden zijn vaak niet voor watjes of pygmeeën. Ik vroeg Mohammed naar boven te rijden. Bleek gewoon te kunnen. Helemaal boven, na slechts een klein stukje trappen, natuurlijk nog veel meer Boeddha's in veel vormen en standen. Ook stond daar 'The Sunglass Monk', hij had er een op en zei dat hij zo genoemd werd door zijn broeders in het klooster. Hij sliep er ook mee. Hij sprak Cambridge Engels en wilde mij van alles vertellen over de Boeddha, mediteren en zijn klooster letterlijk en figuurlijk als het hoogste wat er op aarde bestond. Maar ik wist beneden aan de trap een ongeduldige moslim dus wimpelde hem een beetje af. Hij vertelde nog wel de legende van de enorme stoepa, beneden in de vlakte, die daar goud stond te blinken. De koningen moesten in vroegere tijden de vorm bedenken van de nieuw te bouwen grote stoepa's. Maar mijnheer bleef maar dralen, zo lang, dat het mevrouw de koningin de keel uit begon te hangen. Ze scheurde haar bloes open en toonde de koning haar borsten. Maak hem maar zo, beet ze hem toe. "The lady was blessed with nice boobies" sprak zonnebril. En inderdaad ze moet er content uitgezien hebben. Later las ik een ongeveer zelfde verhaal in de Lonely Planet dus weet niet wie van wie of wanneer. Legendes, wij doen er niet meer aan in Nederland. Best jammer. Misschien een mooi format voor een nieuw TV programma om die te creëren. Hoeft er tenminste niet bij gedanst of gezongen worden.
Zonder overleg dropte mijn troetelmoslim mij bij een restaurant met de woorden "Rest is dirty". Het smaakte uitstekend en ik veroorloofde mijzelf een biertje. Hij kreeg volgens mij niet eens commissie. Toen op weg naar Inwa, een andere oude koningsstad, waarvan ik dacht dat ik er echt niet geweest was. Maar toen hij mij dropte bij een bootsteiger en ik eenmaal naar de overkant werd gevaren wist ik het ineens allemaal weer. Ach herhalingen van boeken en films zijn ook wel eens aangenaam en ik hoefde niet zo op te letten. Het paardenrijtuigje hobbelde nog steeds als een malloot. Wat fijn dat ze bij ons schokbrekers uitgevonden hebben.
