Mandalay
Fietsend in de ochtendnevel door Pyn Oo Lwin krijg je pas echt een beeld van hoe Myanmar veranderd is. Je denkt soms dat de tijd hier stilstaat maar dat is een illusie die je koesteren wilt. Ik was hier op deze plek in 1982 en 1990 en daartussen zag ik toen nauwelijks enig verschil maar nu zie je dat het oude Birma echt Myanmar geworden is. De dromerige lanen met oude, veel te grote, Engelse landhuizen omgeven door enorme mooie groene tuinen, beter gezegd parken, staan er nog wel maar die parken zijn leuke tuintjes geworden en de nieuwe rijken van Myanmar bouwen hier hun weekend woonpaleizen waarbij goede smaak (onze smaak...) niet voorop staat. Het plaatsje Maymyo uit 1982 is een stad geworden met de bekende Aziatische bedrijvigheid. Het enige nostalgische wat gebleven is zijn de houten paarden rijtuigjes met hun Indiase voermannen. Het is nu een toeristische attractie en zo te zien bouwen ze die dingen weer volop als nieuw.
Ook de oude weg tussen Pyn Oo Lwin en Mandalay waar ik rond de middag naar beneden zoef is onherkenbaar. Geen smalle bergweg meer waar oude Willey Jeeps uit de tweede wereldoorlog zuchtend en steunend naar boven of beneden ploeterden maar aparte brede banen voor stijgend en dalend verkeer. Wat wel is gebleven is de chaos van het kris kras door elkaar bewegen van al die vormen van vervoer zoals ossenkarren, taxi's, fietsen, bromfietsen, driewielers, vrachtwagens met open liggende motoren en altijd overladen met vracht of mensen achterop. Ook Mandalay, beneden op de vlakte, is een grote stad geworden waar de oude houten huizen plaatsgemaakt hebben voor grote strakke shoppingmalls en veel woonblokken. De vaart der volkeren heeft hier ook toegeslagen en Myanmar gaat zich aansluiten bij de rest van Azië waar die vaart duizelingwekkende vormen heeft aangenomen. De gracht om het voormalige koninklijk paleis in de stad straalt echter nog steeds die serene rust van vroeger uit.
Zat te eten bij BBB, een Europees restaurant. Ze hadden voornamelijk Amerikaanse kost maar ook WiFi dus daarom zat ik hier. Buiten op het terras terwijl binnen de airco aangenaam ronkte. Maar ook de nooit tevreden tronies van dertig Fransen. En Fransozen op reis zijn al heel moeilijk te verteren, groepen kunnen je humeur totaal verpesten. Dus ik zat buiten. Het restaurant liep vol en vier Koreaanse meisjes stonden te dralen. geen plek meer en de lust in hamburgers was van hun gezichten af te lezen. Ze mochten aanschuiven. Koreaanse meisjes hebben het kwebbelen tot topsport verheven. Plots vroeg een van hen, nadat ze had gevraagd waar ik vandaan kwam, of ik ook meisjes met de naam Cherry kende in Nederland. Toen ik moest toegeven dat ik geen enkele Cherry in mijn vriendenkring had, zelfs niet op Facebook, keek ze een beetje verbaasd. Haar westerse naam was Cherry (het is in Korea in om ook een westerse naam te voeren) en ze had nog nooit een andere Cherry ontmoet. Terwijl er in Korea best veel meisjes Cherry als westerse naam hebben. Ik heb maar niet verteld dat ik dacht dat de meisjes in Nederland met de naam Cherry die naam meestal als een dekmantel gebruikten. Ik was nu wel benieuwd hoe de anderen genoemd wilden worden. Nummer twee was Lucy, drie Mary en vier, ja daar is er weer een, Honey Bee. Ik zei dat het meer Amerikaanse dan Europese namen waren waarop Honey Bee vroeg of ik een mooie Europese naam wist want ze wilde switchen. Ik had wel wat grappige in gedachte maar noemde Francis, Sara en Madeleine als namen. Ze was tevreden. Toen de hamburgers kwamen was ik uitgewified.
