Lashio
Een halve dag stukslaan voor mijn vlucht naar Lashio vertrekt. Ging maar weer lopen. Nog enkele kloosters te gaan en onderweg wat roze nonnen fotograferen. In een van de kloosters vroeg een monnik nog waar ik vandaan kwam. Ja, hij kende Nederland wel strange cows and you live under water en toen ik alweer bijna bij het volgende klooster was kwam hij nog achter mij aan om eraan toe te voegen dat bij ons red woman for sal" zijn. Duidelijk een monnik van deze wereld. Bij een beauty parlor 'For Woman and Others' hing een bord tegen een boom met een aankondiging van een concert. Het was pas morgen maar het was mij niet geheel duidelijk of ze 'power beat' of 'beat music band' bedoelden. En dan dat bordje met 'Serenity' maakte het helemaal verwarrend. Maar ik hoorde een drummer die behoorlijk over zijn toeren leek te zijn en liep in de richting van de 'beat'. Ze waren aan het repeteren, hoop ik. Maar ik ben eruit. Het is geen power beat noch beatmusic maar duidelijk serenity (lees=verveling). Van de vier nummers die ik uitgezeten heb waren er volgens mij drie van Celine Dion. In ieder geval die van die boot die maar niet wil zinken was erbij.
Terug bij mijn guesthouse stond de taxi voor de airport al klaar plus de hele familie en al het keukenpersoneel om mij uit te zwaaien. Er blijven blijkbaar niet veel gekken vijf nachten pitten in Nyaungswe. Op de luchthaven wachtte mij een teleurstelling. Dacht dat ik redelijk apart was om van hier naar Lashio te vliegen, zeker gezien de moeite het gekost heeft een ticket te bemachtigen. Je krijgt hier een stickertje van je bestemming op je borst geplakt voor het inchecken en ik kreeg een sticker van de maatschappij. Ik vlieg met Asian Wings Airlines (Fly beyond your Dreams). In de wachtkamer zaten echter al een aantal toeristen met dezelfde sticker en er kwamen er ook steeds meer binnendruppelen. Ik dacht al dat wordt dringen voor die taxi's naar Hsipaw straks in Lashio. Maar toen mijn vlucht werd omgeroepen -het toestel was net geland- bleek ik toch de enige die opstond. Al die anderen wachten tot het toestel terugkeert uit Lashio en doorvliegt naar Yangon. Ik vlieg vrijwel alleen en onder mij is het landschap ook leeg. Leeg gekapt trouwens ook al.
Het werd toch nog dringen bij de taxi's in Lashio. Mijn drie andere medepassagiers en ik werden gesommeerd in een en dezelfde taxi te stappen voor 5000 Kyat per persoon voor een ritje van 3 kilometer. Maar ik wilde niet naar het centrum, ik wilde naar Hsipaw. Het werd een tumult van jewelste waarbij mijn fles rode wijn die ik voor vanavond, oud en nieuw, gekocht had het onderspit delfde. Maar daardoor kreeg ik wel de kans over te stappen in een taxi die mij rechtstreeks naar Hsipaw zou brengen. Die 5000 Kyat zaten overigens wel weer in mijn prijs. Mijn chauffeur scheurde veel harder weg dan de auto kon hebben maar bij een hotel met de mooie naam Four Star Hotel trapte hij ongenadig op de rem en verwees mij in gebarentaal naar het hotel om wat te drinken. Hijzelf ging zijn tank vullen bij de buurman met een groot aantal literflessen benzine met allerlei verschillende kleuren geelrood.
Ik liep even naar binnen en daar lag op de incheckbalie een prachtig kaartje met de tekst:
Announcement! Our hotel only three star. Sorry for mistake. Dit is een van die dingen waarom ik hier ben.
Eenmaal in Hsipaw zat ik op het terras uitrustend van een reisdag, terwijl achter mij de stemmen klonken van kinderen die les kregen en woorden, zinnen of zelfstandige naamwoorden opdreunden. Het klonk mooi. Birma is iedere dag weer zo intens dat het steeds al je zintuigen, al je spieren kortom je hele gestel gebruikt zonder dat ik echt moe word. Je wilt eigenlijk alleen maar meer, je komt steeds weer tijd te kort. Als ik tijd zou kunnen kopen zou ik dat gebruiken om hier in Birma te reizen. Maar nu is het oudejaarsavond en in het Shan restaurant (Mr. Food zat vol) zaten al heel wat travellers te tutteren. Whisky per fles, zoiets. Het guesthouse had mij Ballroom Dancing with big fire beloofd voor vanavond. Op die ballroom heb ik de hele avond gewacht maar drank en vuur was er in overvloed. Een negentienjarige Ierse zat moppen te vertellen. Een begon met "Er zijn vier soorten organen" maar ze kwam niet verder dan de derde zin. Wat later viel ze gewoon om. Naast mij een Oostenrijkse die op mijn lip ging zitten. Beroepen uitgewisseld en ze was 'ook' de dochter van een kunstschilder. Dat 'ook' ontging mij volkomen maar ik ging wel even zitten rekenen bij dat 'dochter van een kunstschilder' en Oostenrijk. Maar ze had hoogstens een kleindochter kunnen zijn. Aan de andere kant Andy uit Australië die ik eerder bij het eten had ontmoet. Ik at en hij en zijn vrouw dronken whisky. Dat brak hem nu op. Hij vertelde het ene verhaal na het andere maar zoals vaker bij mensen onder invloed valt op een gegeven moment het verschil tussen klinkers en medeklinkers weg en ontstaat er een geheel nieuwe klankentaal. Waar misschien een andere dronkaard nog iets uit had kunnen distilleren maar ik kon er niets meer van brouwen. Vreemd dat hier in onze taal de woorden distilleren en brouwen verschijnen. Het was half twaalf en ik ging naar bed.
