Happy Balloon
Mijn ballonnen meisje maakte mijn dag goed. Ze wilde graag dat ik een ballon kocht voor five roepies ( zes cent!) maar wat moet ik met een ballon dus gaf haar tien roepies. Ze gaf mij de mooiste lach van mijn leven en ze was als een kind zo blij terwijl ze nog een kind was. Ik vroeg of ik een foto mocht maken en natuurlijk mocht dat. Achteraf had ik er meer moeten maken als deze twee. Ze bleef maar lachen en terwijl ik doorliep bedacht ik mij en riep haar terug en stopte haar een biljet van 100 roepies in haar hand. Ze was intens gelukkig. En ik nog meer. Daarna leek Bathinda, waar ik was, een stuk gezelliger en mooier. Dat was het niet.
Het wordt gezien als een van de zeven wonderen van India maar ik geloof echt niet meer in wonderen. Qila Mubarak, een historisch nationaal monument van India, vormt het hart van de stad maar werd ernstig verbouwd, was ook hoognodig. Het probleem, mijn probleem op deze tocht is een beetje dat de plekken die ik uitzoek om te bezoeken of gerestaureerd worden of gewoon gesloten zijn. Vandaag reed ik eerst naar Faridkot want daar stond een prachtig, enorm fort. Klopt maar wel gesloten voor bezoekers. Ik ben er maar omheen gelopen. Daarna het fort in Bathinda, was open maar werd gerestaureerd waardoor ook vrijwel alles afgesloten was. Ben er maar omheen gelopen. Het was nog groter. Verder ben ik nog om een paar musea heengelopen, mooie steigers. Ik kan niet anders zeggen. Het scheelt wel weer die opgeschroefde entree prijzen voor buitenlanders. Dat wel. En met die dagelijkse 10.000 stappen zit het ook wel goed met al dat lopen. Wat ik daarmee afval eet ik er weer aan met al die kilo’s doperwtjes. Vraag voor de Indiase koks, waarom altijd als groente doperwtjes in ieder gerecht?
