Crumbled Palaces
Rishikesh verlaten en naar Punjab’s best bewaarde geheim gereden. Dat moeten ze voorlopig zo laten. Eens stonden hier vele Maharadja paleizen en een enorm fort. Allemaal aan het verkruimelen. Het was ook beter dat ik geen blog schrijf vandaag want het is eigenlijk niet de moeite. Ergens stond dat de stad nog maar een schaduw van zichzelf was en dat klinkt beter. Patiala is de naam en alles zit op slot. Ja, ze zijn het allemaal aan het restaureren en hoe ze dat doen is staatsgeheim blijkbaar. Als je je camera maar aanraakt loopt er al een Sikh in je nek te hijgen dat je geen foto’s mag maken. Van de buitenkant dan wel want je mag nergens binnen. Musea? Ook gesloten. De plaatselijke Patrick Kloth heeft een dagtaak aan het maken van No Entry bordjes. Toen maar op een stoeltje naast het beeld van Koningin Victoria gaan zitten bij een koffietentje. Daar werkte Sjinki die heel toevallig (ik lieg niet) ook behoorlijk verbrand was geweest maar veel te vragen had. Het werd een leuk gesprek. Hij zou zo graag ook reizen maar mocht dat niet alleen van zijn ouders. Te gevaarlijk. Maar ze hadden ook nog steeds geen vrouw voor hem uitgekozen en hij was toch al 24. Ik heb gezegd dat pappie en mammie mij maar moesten bellen. Reizen is heus niet gevaarlijk. Wat het stadje wel had was een grote verwenstal. Dat is niet iets nieuws van de bio-industrie maar de plek waar de heilige koeien in de watten worden gelegd. Je kunt hier ook weer aflaten kopen door een schaal met heerlijk vers gras aan te schaffen en die de koeien te voeren. Verder hebben de beesten veel personeel die ze aait, afstoft en veel aandacht geeft. De melk die ze uit dankbaarheid teruggeven wordt, heilig als ze is, weer aan de goden geofferd. Maar daarna was ik wel klaar met Patiala, gelukkig sliep ik in het enige Maharadja paleis wat nog wel heel was want een hotel. De Lonely Planet schreef dat het zonder meer de meest gracieuze plek was van Punjab om een nacht door te brengen maar dat viel ook wel mee. Nette kamers met alles erop en eraan daar niet van maar de mijne voelt een beetje als een silo. Ruim acht meter hoog. Het kost ook geen vermogen. Morgen naar Amritsar. Oh ja, natuurlijk maakte ik wel foto’s, ik ben niet gek.
