Black Dust
It’s still early in the morning as I leave Bathinda at six thirty am. After three hours I drive into Delhi, According to Google Maps it is only 28 kilometers to my hotel but another 3 hour drive, One has to resign oneself to these kinds of facts. India is extreme in everything, including numbers. One moment the traffic comes to a complete stop. She is there. She wants to clean my car windshield. Her cloth is black, her face is blacker, and her black eyes plead with me with Rupees sketched in black on her forehead. I give her something. Whether it is enough, her eyes do not reveal. She lives here by the highway, probably under this same overpass. She is eight. Her whole family has black cloths, I think. Her existence is surrounded by dust, fine dust, endless deep black fine dust. Driving further, I realize my window is now also black. In two and a half hours, I will have a white room and a large shower with hot water jets. She does not know what a shower is. I know I will become an old sentimental sucker, if I stay here longer. Statistics say that things are going well in India, but through all my visits to India, those black cloths remain (the same). They clean themselves to death, they are killed for organs, for a dowry, or being a girl, for nothing. I would like to hug her in my arms, but it is not right. I will leave it at the crumbs that I give, too little, sorry.
The last days in Delhi are busy. I make a special effort to visit museums to see modern art, and classical art. I am not surprised that many departments are closed, perhaps due to renovation, or simply a lost key, or who knows? What a lot of beautiful things we have made in this world for the past thousands of years, but now, we are destroying them. Soon there will be no one to look at all those beautiful things. Have we all gone into fine (black) dust? (Are we all going into fine dust?) In the National Museum it is 'schoolgirls’ day', and they think that the sight of a big, grey haired grandfather from abroad is very interesting. These girls have never held such a black cloth in their hands. I leave this trip with the beautiful sentence that I read on a sign at the Golden Temple of Amritsar: "Even if we do not know your name, we recognize you".
This should apply to everyone.
Black Dust
Nog redelijk vroeg in de ochtend, was ook al om half zes vertrokken uit Bathinda, reed ik Delhi binnen. Volgens Google Maps was het nog 28 kilometer maar wel 3 uur rijden. Je moet je bij dit soort feiten maar neerleggen. India is in alles extreem, dus ook in de getallen. Mijn ruit werd gepoetst toen ik weer eens stil stond. Haar doekje was zwart, haar gezicht was zwarter dan ze was al was, haar zwarte ogen keken mij smekend aan. Roepia stond er in zwart op haar voorhoofd geschreven. Ik gaf haar wat. Of het genoeg was zeiden haar ogen niet. Ze woont hier aan de snelweg, onder ditzelfde viaduct waarschijnlijk. Ze was acht. Haar hele familie heeft hier zwarte doekjes denk ik. Ze bestond alleen nog maar uit fijnstof, zwarte, diepzwarte fijnstof. Terwijl ik verder reed zag ik dat mijn ruit nu zwart was. Over twee-en-eenhalf uur heb ik een witte kamer met een grote douche met hele fijne warme stralen water. Zij weet niet wat een douche is. Een oude sentimentele zak word ik nog als ik langer hier blijf. Het gaat goed met India, dat zeggen alle cijfers, maar al die vele keren dat ik hier was blijven die zwarte doekjes hetzelfde, ze poetsen zich dood, ze sjouwen zich dood, ze worden gedood voor organen, voor een bruidsschat, voor het meisje zijn, voor niets. Ik zou ze graag in mijn armen sluiten maar dat is niet gepast. Ik laat het bij de kruimels die ik geef, te weinig, sorry.
De laatste dagen in, altijd druk, Delhi vooral musea bezocht. Moderne kunst, klassieke kunst. Zoals verwacht waren veel afdelingen gesloten, wegens verbouwing of gewoon de sleutel kwijt, wie zal het zeggen. Wat is er toch veel moois gemaakt op deze wereld. Al duizenden jaren lang en nu zijn wij het allemaal aan het verzieken. Straks is er niemand meer om naar al die mooie dingen te kijken. Zijn we allemaal in fijnstof opgegaan. In het National Museum was het ‘schoolgirls day’ en voor hen is zo’n grote grijze opa uit het buitenland reuze interessant. Deze meisjes hebben nog nooit zo’n zwart doekje in hun handen gehad. Laat ik deze trip besluiten met de mooiste zin die ik las op een bord bij de Gouden tempel van Amritsar: “Even if we don’t know your name we recognize you”
Dat zou voor iedereen moeten gelden.
