Look Now Lucknow
Onderweg naar nergens in Lucknow terecht gekomen. Een beetje verlopen verzameling uitzonderlijke gebouwen uit het Britse Raj-tijdperk met het kolossale Imambara (graf gewijd aan een sjiitische heilige man) als totaal versleten hoogtepunt. Op zich al de moeite waard maar het labyrint van gangen in de bovenste verdiepingen daar kom je voor hier. Zo staat geschreven in de Lonely Bijbel. Maar het was zondag dus dagjesmensendag, er stond een enorme rij voor het doolhof. Als je het bezoekt als onderdeel van een paar van het andere geslacht, moet je extra betalen voor een gids stond er bij de ingang. Om eventueel ‘gerommel’ te voorkomen. En van een rij wordt ik niet blij dus maar wat rondgezworven, genoten van de laatste trend hier namelijk gekleurde spiegelzonnebrillen en veel geposeerd als wilde vreemdeling voor cameralenzen. Een andere grote verzameling tuinen en ruïnes die deel uitmaken van de Residency stond ook nog op mijn programma. De residentie, gebouwd in 1800, was het toneel voor de meest dramatische gebeurtenis van de Eerste Onafhankelijkheidsoorlog uit 1857 (de Indian Uprising): de belegering van Lucknow, een belegering van 147 dagen die duizenden levens eiste. De Britten wonnen, geen Brexit destijds dus. De plek is achtergelaten zoals het was op het moment van het laatste beleg en de muren zijn nog steeds pokdalig van kogels en kanonskogels. Toen bleef er nog maar een ding over wat je hier moet doen en dat is Kebab eten. Nu ben ik vegetariër du moment ik India binnenstap dus dat onderdeel kon ik schrappen en lekker vroeg naar bed. Want de dag was weer vroeg begonnen omdat ik in Varanasi nog een keer de ceremonie om de zonsopgang te vieren wilde bijwonen. Waarvan akte.
