Watermill get a Unesco Award
Iran is mooi maar er komt een punt dat je even geen oudheid meer nodig hebt. Bij mij kwam dat punt op een moment dat het moderne Iran ver weg was. We reden, wel over hypermoderne wegen, vooral langs, door en over de herinneringen aan vroeger tijden toen het hier het middelpunt van de wereld was. Het begon al met de ochtend in Dezful waar de oude bazaar (mijn zevende oude bazaar) de ochtend moest openen. Gelukkig was die nog nauwelijks open dus het was een makkie wat snel gezien was. Daarna een herhaling van gisteren en maar weer eens in opperste verwondering staan staren naar de oude watermolens van Dezful. Fundamenteel anders volgens de boeken alleen kreeg ik dat niet ontdekt, ja ze waren nog verder kapot. De eeuwenoude brug had de moed opgegeven en toegestaan dat ze een nieuwe over en op hem gebouwd hadden. Dezful heeft ook enorm te lijden gehad van de oorlog tussen Iran en Irak. Het is bijna helemaal platgegooid. Aywaz waar ik gisteren was was eigenlijk strategisch veel belangrijker maar daar woonde de moeder van Saddam Hussein dan weer.
De weg van Dezful naar Khoramann Abad was van een grote schoonheid en een voorbeeld van wegenbouw vernuft. Ze hebben zich hier met grof geweld een weg door een ruig, imposant berglandschap gebaand met veel, veel tunnels. Dit is een betrekkelijk nieuwe weg, de oude weg was een rot eind om maar hierdoor misten we weer een heel oude brug. Fijn was dat.
