A Dance in the Desert
Een hele dag in de woestijn voor mij alleen, wie wil dat niet. Het kwam er op neer dat ik een keer of drie op en neer gelopen ben van Mersh naar Tanargaegh en de Bedafse bergen beklommen heb. Er zijn hier namelijk zandheuvels, duinen, waar heel Iran naar toe komt, plus veel buitenlandse toeristen, voor de hoge toeristische waarde. Je kunt er zandbak spelen, vanaf rollen en doorheen crossen met een 4WD. Allemaal leuk, maar dat heb ik in mijn jeugd vlakbij Uden al heel veel gedaan, behalve die 4WD dan, die hadden we toen nog niet. Daar in Uden heb je vrijwel hetzelfde landschap als hier, dat heb je dan weer vóór als je uit Brabant komt.
Het was wel ongelooflijk mooi stil hier en vredig zodat ik goed over al dat vreselijke nieuw uit Parijs na kon denken, en het leven natuurlijk en de liefde. Het crossen door de woestijn in een 4WD kwam ook nog aan bod toen ik op de wandeling Sani mijn chauffeur tegen kwam en hij wilde zich even uitleven. Promt lag ik weer languit onder zijn wielen zand weg te scheppen omdat die gek zich vastgereden had. De voetenmatjes brachten uitkomst.
Na een enorm lange wandeldag waren wat Iraanse toeristen in mijn guesthouse een dansje aan het uitvoeren wat in alles, behalve de muziek, totaal niet leek op het idee wat wij over het leven in Iran hebben. Wilde haren, wulpse meiden en jongens en enorm veel plezier in het leven.
