A Spooky Place
Kerkhoven… hoeveel zou ik er al bezocht hebben. Reizen bestaat voor een groot deel uit kijken naar religieuze objecten en oude stenen. Dat is er van oude tijden overgebleven en dat wordt nog een beetje fatsoenlijk bijgehouden als IS niet in de buurt is. In Iran is dat niet anders ofschoon je hier naar IS bijna kunt lopen. Maar Iran is het betrekkelijk veilige rustpunt in deze regio. Irak, Kurdistan, Afghanistan, Pakistan, Jemen, Syrië, het grenst vrijwel allemaal aan Iran en dan zit er ook nog eens een gek op de troon in het noordelijk gelegen Turkmenistan. Ben nu in het echte Iran, het binnenland. De Iraniërs zijn dolblij. Het regent al een aantal dagen en vandaag speciaal best hard. Kreeg zelfs een dankmail van iemand uit Teheran om te bedanken voor de regen die ik uit Nederland had meegebracht. Water hebben ze hier altijd nodig. Het is een woestijnland. Vandaag heb ik meer dan genoeg regen gekregen. En mist ofwel wolken op de hoogte waar ik was. In de ochtend in het hotel namen we nog twee Duitse toeristen mee die tevergeefs al twee dagen een taxi zochten die hen naar deze plek wilde brengen.
Ik ging vandaag naar de tombe van Khalid Nibi, een Christelijke dichter uit de 5e eeuw. Dat hij Christen was is alleen toegestaan omdat Mohammed nog geboren moest worden. Van die tombe was nauwelijks iets te zien omdat de mist zo dicht was en de regen zo fel. Het had een prachtig uitzichtpunt moeten zijn. Daarna zouden we een kleine wandeling maken naar een grafveld van voor onze jaartelling waarvan de herkomst nog niet duidelijk is. Omdat het hier graven betreft met nogal expliciete vormen in steen wordt het door de autoriteiten doodgezwegen. De mannen kregen een soort van penis uit steen gehouwen als grafsteen die nogal duidelijk paste in de liggende stenen voor de vrouwen. Die kleine wandeling werd een vrij lange, spekgladde klauterpartij over modderpaadjes en steile hellingen. De sfeer rond het grafveld was sereen en spook tegelijkertijd. Door de mist zag je weinig wat bijdroeg aan het unheimische gevoel dat je er ook kreeg. De terugweg liep totaal uit de hand. We verdwaalde enorm en het werd een soort van survivaltocht waar de honden geen brood van zouden lusten. We gleden, strompelden en liepen verder en verder het berglandschap in. De gids klauterde steeds naar een heuveltop en wist dan zeker waar we heen moesten. Dit was vrijwel nooit de goede richting. Uiteindelijk kwamen we onder de modder aan bij de auto.
De terugweg en de hele late lunch hebben we besteed aan het bespreken van de politiek in Iran maar daarover later meer. Nu eerst mijn schoenen weer herkenbaar maken en de rest van de doorweekte kleding wassen. Het blijft leuk dat reizen.
