Money makes the world and Iran go round
Op een klein plein voor de grote bazaar van Tehran, staan een aantal mannen die over geld en wisselkoersen gaan het bieden te regelen. Het publiek voor hen roept wat ze in de aanbieding hebben, meest dollars en euro’s en zij doen een bod. Dat gaat over klein en groot geld, soms maar een paar euro, soms grote sommen. Hier op dit pleintje gaat meer geld om op een dag dan bij de centrale bank van Iran. Hier wordt, uit het handje, ogenschijnlijk niet eens erg serieus de koers bepaald van de diverse valuta ten opzichte van het geld hier. Door de inflatie ben je hier voor een paar koppen koffie al snel 1 miljoen Rials kwijt. De koers die hier geld wordt naar achteren geroepen en daar zit iemand die hem online zet. Gisteren wisselde ik geld in een groot wisselkantoor en de man die mij hielp hield voortdurend de koers op zijn scherm in de gaten. De koers die hier bepaald wordt. Om de paar seconden kan die veranderen. Het lijkt de middeleeuwen maar het is wel degelijk de eenentwintigste eeuw.
De gevolgen voor Iran van de sancties zijn moeilijk te volgen. Je ziet hier in de vele mobiele telefoonwinkels alleen maar Samsung, wat verjaarde Nokia’s en wat onduidelijke Chinese merken maar wie die koopt is een raadsel. Vrijwel iedereen heeft een I-phone. De Iraniërs denken dat het voor ons hier heel goedkoop is maar voor twee koppen thee en twee koppen koffie betaalde ik vanmiddag in een klein koffiehuisje 15 euro. Twee simpele lunches 30 euro. Dat zijn forse Nederlandse prijzen. De benzine is dan weer maar een kwartje en de taxi’s zijn goedkoop. Maar die staan dan weer de halve dag stil in het verkeer. Lopen kost nog steeds niets. Een zak pistachenoten, die notabene hier vandaan komen, was, hoewel gepeld, stevig aan de prijs met 15 euro. Ik kan het niet echt volgen. Ach, het geld komt wel op hier dat is duidelijk. De politiek staat zo te voelen en te zien veraf van de werkelijkheid van de mensen op straat. Voor de leiding is het heel simpel: Amerika is het grote kwaad en Imam Khomeini is de goedpuks. Maar hier in Tehran willen de mensen vooral bij de wereld gaan horen, de grenzen open, de buitenlanders hier het land laten zien en weg met het politieke gedoe.
Heel veel te beleven en te zien is er niet in Tehran, het is vooral een heel grote stad. Was bij het Golestanpaleis, de voornoemde bazaar, het Nationale Museum, wat moskeeën en zag een café of drie van binnen. De mensen zijn de leukste belevenis en bij het Golestan Museum werd ik werkelijk bedolven onder een lagere meisjesschool die allemaal tegelijk hun beperkte Engels wilde oefenen en vooral veel zwaaien en giechelen. Je krijgt nu al medelijden met ze als je ziet in welk keurslijf ze straks veelal geperst gaan worden. Nu waren ze vooral spontaan en leuk handtastelijk. Op straat is vrijwel iedereen een en al vriendelijkheid en ze lachen veel en vaak naar je. In restaurants lopen ze speciaal om zodat ze langs je tafeltje komen en dan kunnen ze naar je lachen en een mooie dag of tijd in Iran wensen. Maar vanavond vlieg ik naar Golstan en dat is weer andere koek neem ik aan. Daar komen vrijwel geen toeristen en is het nog veel platteland. Ben benieuwd.
