Horses and more or less
Besloten op advies van mijn driver om nog een halve dag in Golgan te blijven. Om twaalf uur is er een paardenrace. Het schijnt een belevenis te zijn. Niet alleen door de Turkan volbloeden die er racen maar meer nog door de toeschouwers. Het is de enige gelegenheid in Iran waarbij mannen en vrouwen tegelijkertijd naar een sportwedstrijd mogen gaan kijken. En het beloofd vooral door de vrouwen een kleurrijk spektakel te worden. De vrouwen hier dragen geen zwarte chaddors met sluier maar heel kleurrijke lange jurken waarbij er niet echt gekeken wordt of het haar wel bedekt is door de sluier. Ik had al een paar vrouwen zien lopen in het stadje in kleurige kleding. Door het enthousiasme van de verhalen van Sani (Hatan blijkt zijn achternaam) en omdat hij blijkbaar ook heel graag wil gaan kijken offer ik een groot deel van de trip morgen op om hier bij te zijn. Ook ik verheug mij op de paarden, de race en het kleurrijke spektakel.
Om twaalf uur begint het programma en we rijden er al om elf uur naartoe. We moeten een parkeerplek bij de uitgang zien te krijgen om halverwege weer weg te kunnen. Dat viel heel erg mee want het was nog niet zo druk en ik bekeek de stallen die uit tenten bestonden en bekeek de paarden al had ik er verstand van. Eerlijk gezegd zie ik het verschil niet zo tussen de rassen en kan net een hengst van een merrie onderscheiden. Die laatsten zijn hier niet aanwezig constateer ik. Daarna lopen we naar het stadion. Ik had mij een open veld voorgesteld waar de paarden zouden racen, een soort van steppe, maar het is een grote racebaan met tribunes. Gewoon een modern racecircuit met alle toeters en bellen. Buiten en in het stadion wordt volop gewed op de winnaars. Wedden is volgens de Islam natuurlijk streng verboden maar dat blijkt zo niet te werken. Zoals met al die andere zaken die je niet hoort te doen wordt ook hiermee de hand gelicht. Het geloof is uiterst flexibel als het om geneugten gaat. ik ga niet gokken, ik ga foto’s maken van die geweldige paarden en het uitzinnige publiek, zoals beloofd.
Alles duurt erg lang en voordat het eerste paard begint te hollen is het al bijna kwart voor een en nog helemaal niet zo druk, laat staan uitzinnig. Ik ga op zoek naar die vrije, bijna wilde vrouwen die hier naartoe zouden komen maar helaas is er werkelijk geen enkele aanwezig. Nou vooruit ééntje. Aan de hand van vader, ze is twaalf of jonger. Met sluier. Uit solidariteit met Sani (spreek uit Sunny) blijf ik nog tot het einde van de tweede race maar dan moeten we zelf gaan racen om nog op tijd in Bastam te zijn vanavond. De weg daarnaartoe is werkelijk prachtig. Al lijkt het op de Alpen. Morgen de woestijn in. Kamelen kijken.
