Thomas Crook
Vandaag geen moeilijk verhaal over wilde indianen of uitputtingen in de Darien maar zomaar wat trivia wat er zoal passeert op een wat regenachtige dag in Bocas, zoals gezegd het Ibiza of Maiorca of Tenerife van Panama, je kunt het invullen. Arke Reizen kwam langs, misschien was het ook wel Thomas Cook of Neckermann want heb niet op de labels gelet. Het was in ieder geval een groepsreis dat was overduidelijk. En ik wist meteen weer waarom ik dood zou gaan, nee, waarom ik voor euthanasie zou kiezen als ik daar aan overgeleverd zou zijn. Ze waren met zo ongeveer 25 telde ik snel, allemaal Nederlanders en ze hadden een boot geboekt vandaag. Iedereen hier boekt een boot op een dag. Daar ben ik nu even te lui voor. Nu doet zich het beetje vreemde geval voor dat de bootopstap voor diverse excursies hier in het restaurant van mijn hotel is, waar ik in de ochtend met een ontbijt geniet. Dat ligt aan het water en er staan vier tafeltjes direct aan de waterkant. Daar is overigens ook niet veel meer plaats dan die tafeltjes. Dat het dringen werd met dat opstappen is dan ook een eufemisme. Het werd ineens erg claustrofobisch daar bij mijn tafeltje met het goddelijke uitzicht. Maar daar was Jan. Hij nam de leiding op zich. Hij deelde de zwemvesten uit die door iedereen prompt verkeerd werden omgedaan. Jan was niet de reisleider maar Jan had wel de meeste tassen omhangen. Hij is een enthousiast fotograaf dat is duidelijk en heeft als tweede hobby video. Daarnaast heeft hij denk ik de cursus reddend zwemmen en defibrilleren gevolgd gezien zijn enorme tas met een groot rood kruis erop. Dat hij ook snorkelt en nieuwe zwemvliezen heeft is bijzaak. Jan regelt wie en wanneer op de boot stapt. Er is echter een klein probleem. De boot is voor 18 personen. Typisch Hollands misschien wel zo'n overboeking die de prijs wel gedrukt zal hebben. De eerste opstappers gaan soepel, met dien verstande dat de boot beweegt en de vloer van het restaurant niet. Hilarisch is een mooi woord om het gevolg hiervan te beschrijven. Maar dan is Sylvia, zo wordt ze genoemd, aan de beurt. Die had eigenlijk al gereanimeerd moeten worden maar ze gaat het er toch maar op wagen. Als kind ben ik weleens getuige geweest dat er bij een zelfslachtende boer in de buurt een varken werd geslacht. Een weerzinwekkend gegil is dat, soms hoor ik het nog weleens in een boze droom. Zo'n geluid maakte ook Sylvia. Bij het in de boot stappen duwt ze met haar been wat al in de boot staat het vaartuig van de kant. Ik vrees dat in haar lies nu in ieder geval een spiertje gescheurd is. Kreunend wordt ze door iemand in de hoek van een bank gelegd. Intussen hebben de schipper en zijn hulpje hun blik al lang van het slagveld afgewend en proberen vooral de boot een beetje stil te houden. Wat niet meevalt want zodra er iemand het schip ingaat begint er een soort stoelendans wie naast wie gaat zitten en kruipt eenieder over stoelen en banken tot er een juiste match gevonden is. Maar uiteindelijk is de boot vol, overvol. Maar Jan staat nog met een hand mijn tafeltje vast te houden op het plankier. Dan komt de aap uit de mouw. Jan durft zo te zien zelf niet. Al zijn tassen, tasjes, heupdingetjes, rugzak en zwemvliezen trillen ervan. Hij weet ook niet wat hij in welke hand moet houden. Als oplossing heeft hij al zijn snorkel en duikbril opgezet. Er wordt gejoeld en dan maakt hij tenslotte ook de struikel. Hij beland voor in de boeg en zijn zwemvliezen in het water. Maar een hulpvaardige hand van een van de medereizigers grijpt die dingen en de bootsman vaart pardoes weg. Jan roept nog iets wanhopigs als "mijn weekendtas" maar dat blauwe geval met het rode kruis staat naast mij aan de tafel. En stond er nog toen ik een wandel ging maken.
Gisteravond zat ik aan een vegetarische thali schotel bij de plaatselijke Indiër en was daar getuige van een kleine poging tot een romance. Zo'n reggae-toy-boy waar je er hier een flink aantal van ziet had het gemunt op een, naar mijn mening, niet eens knap meisje wat hij met mooie woorden zat te versieren. Het licht was uitgevallen en de kaarsen verhoogden enorm de sfeer van het geheel. Ze trok wel steeds haar hand terug als hij zijn vingers tussen die van haar probeerde te wormen. Of het gelukt is weet ik niet want toen de regen stopte ben ik teruggelopen naar mijn hotel. Het toeval wilde dat ik na het bootincident in het stadje langs een backpackers hang-out kwam en daar dezelfde jongen op een fiets zag zitten terwijl hij nog met één hand een meisje vasthield en haar toeriep " please stay here, I'll be back in an hour, I like you, think that I fell in love with you"! Om vervolgens weg te fietsen. Het was niet hetzelfde meisje van gisteren maar te zien aan haar blozende kleur en verwachtende ogen had hij nu wel beet. Of de toy-boy is wanhopig of het lukt altijd. Ik denk het laatste. Ik ga hier maar eens weg wezen, deze plek is niets voor een oude man.
