Panama Railroad
The Panama Railroad Company heeft bloed, veel bloed aan haar handen. Zoveel werd wel duidelijk vandaag toen ik een ritje maakte. Met niet onverholen trots meldde de brochure dat er bij de constructie tussen de 6- en 10-duizend doden zijn gevallen. Niet misselijk, en misselijkmakend is daarbij dat ze alleen de blanke doden telden. Het werk werd echter voornamelijk gedaan door zwarte arbeiders uit de Carabiëen, India en Maleisië. De spoorlijn is slechts 76 kilometer lang en verbindt de Atlantische Oceaan met de Stille Oceaan. De Amerikaanse maatschappij die de lijn bouwde verdiende een aardige dollarcent bij met het verkopen van lijken aan ziekenhuizen over de hele nieuwe wereld. Een vorm van multi-tasking die mij opzien baarde.
De trein zelf stelt je niet teleur. Het heeft wat gekost (de duurste spoorlijn per kilometer ter wereld) maar de rijtuigen hebben een geweldige elegante 'oude wereld' uitstraling met dikke tapijten op de vloer, alles in teakhout afgetimmerd en enorme panorama ramen zodat je niets hoeft te missen van het imposante voorbijtrekkende landschap. Dat die rijtuigen pas in 2001 hier zijn gaan rijden en daarvoor dienden als ijssalons in Florida doet er niet toe. Op het eindpunt wacht de stad Colon die de criminele hoofdstad van Latijns Amerika schijnt te zijn. Zowaar een prestatie van formaat. Dat je daar in één straat drie keer overvallen kunt worden is geen uitzondering.
Ik neem plaats in de lederen fauteuils die de fase 'doorgezakt' al geruime tijd achter de rug hebben. Hierdoor kom ik met mijn hoofd maar net boven het raam uit. Ik besluit de hele rit op het buitendeck te gaan staan. Het plezier van dit soort reizen zit hem vooral in hetgeen voorbij is. Het nostalgische element. Je kunt, tenminste ik kan, eindeloos fantaseren wie er en wanneer op deze plek ook uit het raam hebben zitten kijken naar het voorbijtrekkende landschap. Vandaag waren het echter een paar luidruchtige klassen van een internationale school. Met weinig historisch besef maar des te meer plezier. Ja, ik werd er weer aan herinnerd dat kinderen hard kunnen gillen. Maar op het buitendeck midden in de snoeiharde wind hoorde je weinig meer dan die wind en was de sensatie van een treinrit door de jungle compleet. De trein heeft een kanaalkant en een junglekant en in de wagons zat werkelijk iedereen aan de kanaalkant. Persoonlijk vond ik de junglekant opwindender. Een jeugd doorgebracht dicht bij de onvolprezen Zuid-Willemsvaart had mijn interesse in kanaal kijken al voor een groot deel bevredigd. Na een uur kwamen we in Colon aan en werd het spannend. Vanaf het station blijkt het levensbedreigend te zijn om de stad in te lopen. Je moet een taxi nemen. We komen een prijs van twee dollaar overeen maar hij maakt nog geen aanstalten om te vertrekken. Die twee dollar voor dit pokkeneindje gelden alleen voor mij. Achter mij vult de acht-persoons taxi zich gestaag met veertien andere passagiers. Bij uitstappen spreek ik met de chauffeur af dat hij mij over één uur weer ophaalt voor een rit terug naar Panama stad. Zijn talent als buschauffeur was meer dan latent aanwezig want hij had kans gezien de achterbank ook te verkopen voor die rit. Die ik natuurlijk al dubbel betaalde. Colon leek mij enorm leuk om te fotograferen, dat had ik vluchtig wel gezien. Maar naar het schijnt is de politie hier ook bang op straat dus die vielen ook af om ter bescherming in te huren. Zodra ze uitgevonden hebben dat ik met mijn ogen digitale foto's kan maken kom ik terug. Met lege zakken en een korte broek.
Terug in Panama City stap ik voor mijn lunch een Chinees Restaurant binnen. Meteen zie ik dat deze tent eigenlijk niet voor mij bedoeld is. Het zit mutje vol en ik ben bijna lichtgevend bij de gangbare huidskleur hier. De mannen hier, er zitten uitsluitend mannen binnen, lijken stuk voor stuk weggelopen van de set van een thriller over de 'gangs' van Detroit. De meeste hebben ook donkere zonnebrillen op wat het effect versterkt. Maar ik vermoed dat het alleen maar bouwvakkers zijn op een van de vele enorme nieuwbouw werken hier in de buurt. Ik aarzel even want iedereen, de vrouwelijke bediening incluis, staart mij aan. Ik zie snel dat er maar een paar plekken leeg zijn aan de overvolle tafels. Terwijl ik al in de omdraaistand sta beveelt een brede, vol getatoeëerde arm mij bij hem aan tafel. Hij heeft meer spieren in zijn bovenarm dan ik aan mijn hele lijf. Dit zijn van die momenten dat ik wilde dat ik wat minder gewicht verloren was de laatste maanden. Niemand eet meer en is benieuwd wat die domme witkop gaat bestellen. Ik zie in mijn ooghoeken dat de porties geschikt zijn voor gezinnen met best veel kinderen. Iedereen heeft zo'n schaal voor zich staan. Gelukkig zie ik op de kaart dat er ook halve porties mogelijk zijn. Later zal blijken dat iedereen al halve porties besteld had. Popeye naast mij begint een verhaal waar ik vrijwel niets van versta. Tegen mijn verweer dat ik alleen Engels versta heeft hij geen boodschap. Als het Chinese meisje mijn bestelde Chowmein komt brengen probeer ik uit te vinden aan welke kant van de schaal ik moet beginnen om niet het hele zwikje eraf te laten schuiven. De blikken van de mannen zijn nu vol afgrijzen. Ik heb vegetarische Chowmein besteld. Plotseling, alsof er een sirene is afgegaan, staat vrijwel iedereen op om te gaan. De schaft is duidelijk afgelopen. Bij het weggaan brengen een aantal van de spierbundels heel lief hun overgebleven eten bij mij. Ik ben nu een heel groot gezin en kan kiezen uit een aantal kippenboutjes, een grote schaal spare ribs, meer chowmein met vette ham en een paar eieren in hete saus. Die grijze blanke moet er duidelijk nog van groeien is de mening. Van mijn buurman krijg ik een vriendschappelijke dreun op mijn schouder. Dat wordt weer fysiotherapie als ik straks thuis ben.
