Paradise
Tja, wat doe je zoal in het paradijs. Dat valt nog niet mee om daar tijd in door te brengen. Ik snap het van die appel volkomen. Had besloten om met geen enkele excursie, hoe aantrekkelijk ook opgeschreven, mee te gaan vandaag. Maar dan ben je wel aan jezelf en het paradijs overgeleverd. Een paradijs vol met palmbomen, maagdelijk wit zandstrand van een fijne zandsoort die je voetzolen nauwelijks beroeren. Voetzolen die toch al verwend worden met op de rest van het eiland een vuistdikke tapijtlaag van zacht en fluwelig aanvoelend felgroen gras. Op strategische plekken hangen overal hangmatten tussen de palmbomen die je uitnodigen tot meer rust. Op het eiland verder acht tropische droombungalows voorzien van alle gemakken waar je hier behoefte aan zou kunnen hebben. Meestal stromend water, een heerlijk bed, en een koel briesje dat de hele dag het geheel heerlijk koel houdt. Ik hoorde een tafel bij het ontbijt vanochtend wel klagen dat er geen TV aanwezig was. Wakker worden zonder TV was iets geheel nieuws voor deze mensen. Buiten de bungalows een groot restaurant met ruimte in overvloed en aan drie kanten open met uitzicht op zo'n zee en tropische eilanden die je verder meestal alleen in brochures aantreft. Voeg daarbij de lieve bediening door drie Kuna vrouwen geheel traditioneel gekleed en drie jongens uit het dorp in een weliswaar vaal maar smaakvol uniform van blauw t-shirt met daarop groot STAFF en dito spijkerbroek. Dat noem ik paradijs. Dus pakte ik mijn boek en begon te lezen. Het was extreem rustig, vredig zelfs, op 'mijn' eiland. Alle andere gasten waren drie stranden verderop om nog meer paradijs te bewonderen en te zwemmen ver weg van uitwerpselen die eventueel boven zouden kunnen komen drijven van het dorpje wat hier slechts twee kilometer vandaan ligt. Na een paar hoofdstukken heb ik ook de moed bij elkaar geraapt en ga wat zwemmen aan mijn eigen privéstrandje. Voordat ik het wist was er een uur voorbij gegaan. Een paradijselijk uur. Nog drie te gaan voor de lunch en nog bijna tien tot het avondeten.
Inmiddels de uitgesmeerde lunch achter de rug, fris gedoucht (de waterstraal is hier pas rond de middag op niveau), nog een wandeling rond het eiland gemaakt maar dat kost minder dan vijf minuten, vooruit in mijn tempo, paradijs tempo, tien minuten. De ochtend werd lekker onderbroken door het bezoek van de drie meisjes, vrouwen, die de bediening doen en de hutten schoonhouden. Ze kwamen bij mij vegen en nog wat meer gescharrel wat ik niet helemaal thuis kon brengen waarop ze gezellig met z'n alle op mijn bed kwamen zitten en de foto's wilden zien die ik in hun dorp gemaakt had. Waarop ik nu van iedereen de naam weet, wie van wie familie is, bijna al hun familieleden op beeld heb staan en ook van de nodige roddels op de hoogte ben gebracht. Gezien het tempo waarmee ze daarna langs die andere acht hutten vlogen vrees ik dat daar wel wat stofrestjes en aangewaaide zandkorrels zijn blijven liggen.
Wat mij vooral weer opviel tijdens de lunch was dat wij westerse toeristen toch vooral een verzameling grijze muizen zijn. Vooral als je ons vergelijkt met de indianen hier. Die zijn juist sexy en bewegen met een 'joy de vivre' waar wij nog veel van kunnen leren. Nu zijn de bezoekers van dit eiland niet de backpackende jongeren die langs de hotspots van deze wereld trekken maar veel pasgetrouwde stelletjes die 'op avontuur' zijn. En natuurlijk de ouderen met geld die zich de luxe van een paradijs laten welgevallen. Vanmiddag heb ik met stijgende verbazing het stel naast mij aan de andere tafel zitten gadeslaan. Zij fotografeerde hem, eerst bij het eten van een banaan, daarna bij het stukje toast met ei, het happen naar een stukje vis en het nemen van een slok van zijn sinaasappelsap. Alles met een uitermate ernstig gezicht en hij gedroeg zich als een voorbeeldig fotomodel. Maar toen ze opnieuw de camera oppakte en het uitnemen van een servetje uit de standaard op de gevoelige plaat ging vastleggen dacht ik even aan kunstproject. Maar toen ik goed keek en de print op haar t-shirt zag wist ik zeker dat geen enkele kunstenaar, zelfs niet de meest commerciële hork uit bijvoorbeeld Heusden Vesting of Naarden Vesting zo'n print aan zou trekken.
Maar eind goed al goed ik heb mijn dag paradijs overleefd, wat achterstallig onderhoud aan foto's en verhalen verricht en eindelijk eens mijn al jaren meegesjouwde I-pod in gebruik genomen. Het paradijs bestaat maar vergis je niet het vergt best veel improvisatie om het tot je door te laten dringen.
