Foreign Aid
Stond naar de aankomst van mijn vliegtuig dat mij terug neemt naar Panama stad te kijken en zag een aantal Indianen over de muur turen uit interesse of misschien wel dromend van ook zo'n vlucht. En moest weer denken aan het gesprek wat ik vandaag had met twee tuthola's uit Vermont, USA. Zouden deze indianen nu echt op dit soort types zitten te wachten? Of ben ik nu arrogant en oordeel ik te hard?
Ze waren rond de vijftig, misschien ouder, dat weet je bij Amerikanen nooit zeker, en moesten hun verhaal kwijt. En die man met die wilde haren aan de tafel naast hen moest een willig oor hebben. Nu is mijn gehoor ook niet meer van voor de beatmuziek en eentje praatte zo zacht dat ik het fluisteren zou noemen maar ik deed mijn best. Dit was zo'n reis die het avontuur van hun leven moest worden. Met veel nadruk op moest. De reis moet ook het liefst hun hele leven veranderen. Ze hadden er waarschijnlijk ook duizenden dollars voor neergelegd en hij ging dus al hun beloftes vervullen. Ze waren van plan ook twee weken hier in dit resort verblijven. Een onmogelijke opgave als je het mij vraagt. Zoveel is hier niet te doen. En het was hun eerste reis samen. Ja, vorig jaar waren ze naar Kenia geweest maar dat was met hun mannen erbij. Maar daar in Kenia hadden ze die beloften voorbij zien lopen. Hun ogen glinsterden helemaal toen ze over de Masai mannen vertelden. Die mannen, woest en teder tegelijk, ja ze zeiden het zo, hadden een onuitwisbare indruk gemaakt. En nu hadden ze toestemming van de echtgenoten, ja ook dat werd zo gezegd, om samen zo'n spannende reis te maken. Ze hadden op internet gezocht en de Kuna had hun wel wat geleken. Nu waren ze er. Maar de Kuna, verre van woest uitziend, lief vooral, zijn gemiddeld 1.50 meter groot. Hoe moest dat nu verder dacht ik bij mezelf. Maar ze gaven niet nu al op, dat was duidelijk. De muizige van de twee ("Help, eten! Als er maar geen bonen inzitten dat mag niet van mijn internist. Getver, is dat vis?") heeft een lumineus idee gekregen. Ze is namelijk kunstenares, ze schildert. En nu gaat ze alle 'indigenous people' van deze wereld schilderen. De andere, een jonge uitvoering van mijn tante Toos, doet iets met kinderen en gaat een project voor schoolklassen doen met diezelfde vreemde natuurvolkeren straks terug in Vermont. Het idee is nieuw, het enthousiasme groot. Ja, en straks gaan ze ook naar Papua New Guinea en later naar Ethiopië naar de Omo vallei. Ik wist meteen welke i-pad app ze hebben gezien. Die toont je mooie mensen foto's van Papua, Omo, Kenia en juist: de Kuna. Die had ik overigens zelf wel willen maken, dat dan weer wel.
En nu het plan, de kunstenares gaat hier de mensen fotograferen als ze hun dagelijkse bezigheden doen en dan thuis gaat ze ze schilderen. Inderdaad een fantastisch idee. En dan gaat ze de schilderijen verkopen en een deel van de opbrengst terugbrengen naar deze gemeenschap. Hoeveel van die opbrengst zei ze er niet bij maar ze zullen er hier ongetwijfeld heel blij van worden. Ontwikkelingshulp recht uit het hart. Ze vroeg mij of ik wist of je de vrouwen en kinderen hier ongedwongen kon fotograferen als ze het edele plan erbij zou vertellen. Ze had waarschijnlijk ook gehoord dat de indianen hier de euvele moed hebben om één dollar per foto te vragen. Dat was natuurlijk te prijzig en blijft er niets van de opbrengst voor de indianen over, toch? Uit eigenbelang zouden de indianen haar haar gang moeten laten gaan, dat was wel duidelijk. Ik antwoordde haar dat ongedwongen best moeilijk was omdat ze bij het zien van een camera meteen in de poseer houding gaan staan. En dat er een dollar overhandigd dient te worden. Ze schrok even maar herpakte zich snel en zei dat ze eerst die indianen op hun gemak ging stellen, gewoon ertussen gaan zitten en een worden met die mensen. Maar je zult wel moeten betalen wreef ik haar een beetje vals nogmaals in. Misschien moest ze zich dan toch maar verdekt opstellen dacht ze. Dat is een goed idee heb ik maar gezegd. Ze zit vol goede ideeën dat is zeker. Tante Toos was meer een realist en suste haar een beetje dat het best wel mee viel met die dollar en dat ze misschien wel twee foto's kon maken voor de prijs van één. Ik bracht er nog tegenin dat die prijs van één dollar door alle dorpsoudsten was vastgesteld om het hele spel tussen toeristen en dorpelingen eerlijk en duidelijk te laten verlopen. Ik ben er wel blij mee, het is inderdaad duidelijk, je weet vooraf waar je aan toe bent. Ik heb ze met plezier betaald. Intens gemeen als ik ben heb ik The Artist en Tante Toos niet verteld dat ik lang niet altijd hoefde te betalen en zeker niet die dollar per foto. Voor één dollar kon ik mijn gang gaan. Ik vrees dat mijn twee dames de komende weken nog vaak over hun intens goede bedoelingen zullen struikelen.
