Pensionades
Het fijne van reizen is dat er iedere dag weer wat onverwachts kan gebeuren. Vandaag gebeurde er niets. Ja, was weer op tijd uit bed, liep even door de branding in de ochtendschemer en sjokte naar de watertank toe om de kraan voor de douche open te draaien. Eco Lodge hè dat was het hier. Daarna wachten tot Màná wakker werd om Buenos Dias te kunnen zeggen. Afscheid genomen van de oude man en hem een dikke dertiende maand van zijn pensioen toegestopt. Pensionada's dat schept een band. Hij moet hier leven van 200 dollar per jaar en dat is niet veel kan ik je vertellen. Ook hier niet. Hij wilde er absoluut niet van weten maar uiteindelijk verdween het toch tevreden in zijn broekzak. Buiten dat het hier pokke-saai was geweest deze week liep ik in de loop van de ochtend toch met weemoed naar het vliegveldje. Kwam nog langs Fonda Donde La ChiChi. Ze zat weer vlak voor de tv en zag me niet voorbijlopen. Hier had Gumi de sterren van de hemel gekookt, had ik gelezen. Gumi was naar Panama City vertrokken. ChiChi is ook van de sterren maar dan op tv. Van de Telenova's, de soapseries. Ze is er niet voor weg te slaan. Als je binnenkomt begint ze al te roepen dat ze niets heeft vandaag om na lang aandringen op een drafje naar de keuken te gaan en hoorbaar iets in een pan knikkert en vervolgens in de deurpost de tv blijft volgen. Alleen als het niet langer meer kan keert ze terug naar haar pan en vervolgens werpt ze het bord op tafel en gaat weer één meter van het toestel vandaan zitten. Voor drinken moet je zelf maar zorgen. Ik weet de koelkast te staan in de keuken. Betalen doe ik op de gok, het is altijd goed.
Er gebeurde niet helemaal niets vandaag want ik heb wel nog vier uur op een vrijwel verlaten vliegveld op een toestel zitten wachten. Soms lacht het leven je gewoon toe. Het was niet helemaal eenzaam daar want naast de twee militairen die de wacht hielden kwamen er ook nog vijftien militairen aan en vertrokken er weer vijftien die hun dienst er hier op hadden zitten. Het waren heel enerverende tien minuten. Om tien uur me hier melden lijkt achteraf een beetje vroeg. Het is nu bijna één uur en de eerste passagiers druppelen binnen. Ook aanwezig de juffrouw van Air Panama die mij probeert duidelijk te maken dat ik niet op de passagierslijst voorkom. Had ik er ook niet zo vroeg hoeven zijn, mevrouw! Het is een groot probleem en ook weer geen probleem. Ik snap het niet tot grote hilariteit van alle aanwezigen. Ik kijk op haar lijst en zie mijzelf als reserve staan. Hickes, Jean Antonius, dat moet ik zijn. Maar nu is er net een non gearriveerd die een hele discussie met Miss Panama begint. Ik vrees dat zij mijn stoel staat te claimen. Ze is zo klein dat ze met gemak bij mij op schoot zou kunnen maar dat zal haar verloofde wel niet willen. Die is al 2000 jaar bijna overal tegen. Het wordt nog spannend direct, al kan niemand mij zeggen wanneer direct gaat plaatsvinden. Maar een uurtje later landen er vrijwel tegelijkertijd twee vliegtuigtuigjes die met elkaar wedijveren wie de kleinste is. Toen ik goed keek was er een duidelijke winnaar. Daar stapte Pater Lorenzo uit samen met een piloot en enorm veel bagage. En het kleine zustertje kwam de eerwaarde afhalen. Miss Panama heeft nu de taak de vele passagiers over drie vliegtuigen te verdelen, er schijnt er nog een te komen, over twee uur. Het eerste toestel, een Cessna heeft ze snel verdeeld, de vier vrouwen waardoor ze als vriendin werd begroet nemen plaats en weg is het ding. Toen bleef er alleen het kleine hobbelpaard achter. Er ontstond een enorme discussie wie wel of niet en vooral heel zwaar. De piloot was tegen mij want te zwaar, maar Miss Panama en de militairen wilden wel van mij af. Toen werden er twee kleine passagiers gezocht en naar hun bagage gekeken en weer volop in discussie gegaan. Niemand behalve ik heeft weinig bagage. Maar ik was de 'gelukkige'. Toen de twee er ingekropen waren, achter tussen de bagage, nam de piloot mij apart. Ik dacht dat hij wilde waarschuwen dat het eigenlijk onverantwoord was zo te gaan vliegen maar mijnheer wilde geld. Een steekpenning voor nog niet bewezen diensten. De sukkel vroeg 10 dollar maar kreeg van mij royaal 20. Niet dat ik hem dit gunde maar ik had niet kleiner en om nu geld terug te vragen van corruptie geld...
En zo bevond ik mij op de dag dat er maar niets wilde gebeuren achter de stuurknuppel van een klein éénmotorig vliegtuigje met naast mij een pilootje die gelukkig wel wist wat je met zo'n ding moest doen. Het raampje bleef de heel vlucht een stukje open zodat het ook heel aangenaam van temperatuur was. Bij aankomst werd ik geacht alsnog electronisch in te checken bij de balie van Air Panama. Kreeg mijn paspoort pas na anderhalf uur terug toen dat eindelijk gebeurt was. Ach, zo kom je je tijd wel door.
