Krishna
De kamer had een mooi balkon met uitzicht op zee. Ik hoefde er niets meer voor te doen, het zou vanzelf avond worden. Ik las een boek en dronk een cola. Voor mij aan het strand vierde India de zon en de golven. Er wordt nauwelijks in het zand gelegen, iedereen staat of loopt, ze houden ook veel kleren aan. Bruiner worden hoeft ook niet. Er moeten altijd wel minimaal twee kamelen staan, voor de foto. En liefst ook waterscooters, buggy’s om door het zand te scheuren en ijsco verkopers op de fiets. De selfies komen vanzelf, poseren leer je jong. Ik was weer aan het strand terecht gekomen na een ochtend bij de Krishna tempel van Udupi. Het wordt beschouwd als een van de beroemdste bedevaartsoorden in Zuid-India. Het fascinerende beeld van Krishna is versierd met juwelen en een gouden strijdwagen, alleen te bekijken door een verzilverd raam met negen gaten, de Navagraha Kitiki. Niet dat ik maar in de buurt kwam. Hoeft ook niet. Als niet hindu mocht ik binnen wat bijzonder was, T-shirt moest uit en door betaling van 100 roepies hoefde ik zelfs geen uren in de rij te staan. Dan zie je pas hoe arm India is. De tempel lijkt op een levende ashram en bevordert het dagelijkse leven en toewijding zegt de folder. Je mocht niet fotograferen maar omdat i overal mobieltjes zag flitsen heb ik er toch maar een paar genomen. Het was een fascinerende plek.
