City of Sweetness
Madurai, stad van de zoetheid, duizenden jaren oud en persoonlijk gezegend door Lord Shiva. Een paar druppels nectar liet hij uit zijn haar op de stad vallen en dat willen ze weten ook. De trots straalt er vanaf. En dat komt allemaal tezamen in de Minaksi tempel, een enorm complex, 1200 meter om eromheen te lopen en ik kan het weten want heb dat rondje al vaak gemaakt en tel mijn stappen. De grote, gebeeldhouwde torens op alle windrichtingen maken de tempel zo indrukwekkend het. Naar eigen zeggen zijn er 33 miljoen beeldhouwwerken, allemaal even kleurrijk. Je mag er ook niet zomaar binnen. Je word gestript als je binnenkomt, alles inleveren, vooral telefoon en camera en daarna tweemaal gefouilleerd. Gelukkig heb ik een reserve telefoon bij me en bedacht een truc om toch met binnen te komen. Heel simpel, ze voelen je broekzakken, gaan overal over je kleren heen maar kijken niet naar je hand. En daar had ik mijn phone vast. Binnen heel voorzichtig er een paar gemaakt. Toch wel diep schamen maar het was te mooi om er niet een paar te schieten. Ik zal het nooit meer doen. Jammer, de mensen binnen waren veel mooier dan de stenen, maar die kon ik er natuurlijk niet opzetten. Buiten worden vooral de kinderen kaalgeschoren en krijgen een pasta op het hoofd. Waarom? Ik zou het niet weten. Getrouwd wordt er ook bij het leven. Morgen de rest van Madurai, het is teveel.
